Sałžanicyn biezumoŭna epachalnaja asoba. Možna pa-roznamu da jaho stavicca. Možna ŭzhadvać jahonuju “imperskaść”, zanadta niekrytyčny pohlad na sučasnuju rasiejskuju ŭładu i h. d.
Jak, naprykład skazaŭ Juryj Chaščavacki, “ia krytyčna staviŭsia i staŭlusia da apošniaha etapu tvorčaści Alaksandra Sałžanicyna. Ja nie razumieŭ i nie razumieju dahetul jahonych pohladaŭ na rasiejskuju impieryju, na toje, jak jon razhladaŭ pryznačeńnie Biełarusi jak prydatka Rasiei. Hetak ža jon hladzieŭ i na Ŭkrainu. Jon, ułasna kažučy, staŭ u apošnija hady bazisam dla novaj chvali ruskaha šavinizmu. I tym nie mienš ja pryznaju, što heta vialiki čałaviek, jaki zrabiŭ dla nas šmat u svoj čas – raskryŭ nam vočy”.
I jašče jon ža kaža: “Sałžanicyn byŭ vialikim vyprabavańniem dla hramadstva. Voś i zaraz my nazirajem, jak ludzi kažuć, što Sałžanicyn byŭ vialikim čałaviekam. Ale davajcie ŭspomnim, jak hetaha ža Sałžanicyna ŭ 1960-ja – 70-ja hady ckavali, jak hramadstva pravodziła schody asudžeńnia piśmieńnika, jak usia kraina klajmiła jaho. A čamu ža tady praktyčna nichto, akramia Rastrapoviča, jaki prytuliŭ jaho na svajoj dačy, nie staŭ na jaho abaronu? Čamu tak adbyvajecca? Značyć, niešta nie tak u hetym hramadstvie, jakoje tak chutka i ŭzdymaje na ščyt ludziej, i tak chutka zrynaje ich z hetaha ščyta, a paśla znoŭ tudy ža ŭzdymaje. Heta śviedčyć ab niaśpiełaści taho hramadstva, u jakim my žyviem”.
I, treba dadać, jon tak i zastaŭsia vyprabavańnie i dla sučasnaha hramadstva. Jakim by “bazisam” jon nia byŭ, ale jaho faktyčna chavali, zamoŭčvali, trymali jak “zeka na piensii”.
Pry ŭsiej jahonaj “łajalnaści” jon zastavaŭsia pahrozaj dla iłžy.
Viečnaja pamiać!
