Usio budzie dobra! — kaža aptymist uva mnie, jaki pračynajecca ŭ čas vandrovak ci padarožžaŭ ź siabrami na pryrodu. Ale jak tolki ja viartajusia ŭ horad, aptymist moj zasynaje. Horad ciśnie na mianie, heta vidavočna, ale na niejki čas ja damaŭlajusia sam z saboju, što heta prosta nieabchodnaść, ź jakoju treba mirycca.
Nastupny hieroj prajektu «Ład žyćcia» — lidar hurta «Krama» Ihar Varaškievič, biełaruski rok-muzyka, bluźmien, raspaviadaje pra siabie, razhladvajučy vyniki našaj fatasesii.
Čytajcie taksama: «Vałasy čałavieka — heta anteny, jakija ŭzmacniajuć jaho ŭpłyŭ na inšych» — FOTAprajekt «Ład žyćcia» z Aleham Chamienkam
Mnie zusim nieabyjakava, jakija emocyi atrymlivaje słuchač na našych kancertach. Byvaje, što ź pieršaj noty razumieješ: o, fajna zajšło! A byvaje, što niama kantaktu, što ni rabi. I sprava nie ŭ tym, što ludzi na kancert pryjšli pahrecca, — takoha ŭ nas nie byvaje. Čort viedaje, moža ŭ hety dzień zacmieńnie jakoje, — raspaviadaje Ihar. I ty jak by uhladaješsia ŭ čałavieka: nu, jakija emocyi ciabie radzirajuć? A tam — nikoha doma. Zredku, ale i takoje byvaje.
Staryčok, pasłuchaj, pakiń mianie ŭ spakoi, — heta pra maje adnosiny z Boham.
Ja nie čakaju cud, vieru tolki ŭ siabie.
Muzyka zaŭždy była ŭ mianie na pieršym płanie. A teksty zapisvalisia ŭžo paśla: spačatku ja zamacoŭvaŭ svaje mastackija vobrazy ŭ miełodyi.
Kali kolki let tamu ja pačuŭ pieśniu «Hey Joe!» ŭ vykananni Chiendryksa, jana začapiła mianie da murašoŭ… Ja navat nie viedaŭ, ab čym tam piajecca, ale zrazumieŭ: pieršasna dla mianie — harmonija rytmu i hukaŭ.
Ja navučyŭsia malavać hukami — da mianie prychodzić muzyka zvyš. A voś vieršy da mianie sami nie iduć. Moža, hetuju zdolnaść ŭ Boha paprasić, kali raptam sustreniemsia z im niedzie, — uśmichajecca Ihar.
Ale mnie pašancavała, bo tamu, chto piša «Kramie» vieršy, praktyčna ničoha tłumačyć nie treba: jen čuje miełodyju i traplaje ŭ jabłyčka.
U bluzie ja smakuju kožnuju notu... Pieršy raz huki harmonika ja pačuŭ u škole, niedzie ŭ pačatku 70-ch i adrazu zrazumieŭ: o, heta majo.
Ad jaho hučańnia ja atrymlivaju nieparaŭnalnuju ni z čym asałodu. Navat prydumaŭ jamu nazvu: muzyčny hubny harmonikavy arhazm. Z sapraŭdnym bluzavym harmonikam ja paznajemiŭsia na druhim hodzie słužby ŭ vojsku. Ad maładoha bajca, užo prafiesijnaha muzyki, ja daviedaŭsia, što isnuje dyjataničny ład. To bok, dahetul ja sprabavaŭ hrać bluz na zvyčajnym harmoniku.
Z hetym instrumientam šmat śmiešnych i nie vielmi historyj było. To padčas kancertu harmonik źniknie, i ty nie viedaješ, u jaki bok kidacca, kab chutčej adšukać jaho. To ŭ pracesie impravizacyi schopiš nie toj, ź inšaj tanalnaściu, i vykručvajsia, jak možaš. A byŭ i zusim niepryjemny vypadak: skrali hitaru z čachłom, u jakim byli i dakumienty, i niekalki krutych harmonikaŭ.
Duša naroschryst — nie majo. Spakoj, cišynia, navat lanota — voś maje biełaruskija rysy. U majej interpretacyi lanota — heta rassłabon, trochi panižanaja žyćciovaja aktyŭnaść. Ale dziakujučy joj, ja i niešta stvaraju — muzyku, karciny. Nie chaču chapacca adrazu za ŭsie, nie chaču niekudy biehčy i napružvacca. Heta maja tvorčaja asablivaść, i mnie z hetym žyć, a inakš ja tvaryć nie ŭmieju. Z uzrostam pryjšła i mudraść, i ŭśviedamleńnie, što ŭ našaj krainie bieź ironii i sarkazmu nie pražyvieš. Tamu na «abiboka» nie kryŭduju. Toje, što ja lublu spakoj, nie aznačaje, što mnie ŭsie abyjakava.
Chavajsia ŭ bulbu! Ja davoli kateharyčny, ale niekanfliktny. Pohladaŭ svaich nikoli nie mianiaju. Nie vahajusia, zaŭsiedy kažu «nie», kali mnie niešta nie padabajecca. A hvałtu nie prymaju ni ŭ jakim vyhladzie. Lepiej dypłamatyčna abyjdu vostryja kuty. Mahu pramaŭčać, ale pa maim tvary budzie vidać ŭsio. Tak što lepiej mianie nie čaplać. Ja redka idu na kampramisy, i tolki tady, kali jany naŭprost źviazanyja z pracaj u hurcie. Bo pa-inšamu nie zrobiš.
Zadziaŭbła stabilnaść! Samy tvorčy čas, jak heta ni dziŭna, byŭ tady, kali była niestabilnaść. Zaraz usie stabilnieńka, čyścieńka, preśnieńka, — sum! Heta nie toje, ab čym my maryli ŭ maładosci.
ĆVIKI, HITARY I SIABRY
Ja na ćvik hitaru viešać nikoli nie źbiraŭsia. Tym bolš ciapier u mianie stolki hitar, što i ćvikoŭ nie chopić. Siabry davoli časta nazyvajuć mianie piesimistam, — u mianie ciažki vypadak, — viasiołyja pieśni pišucca ŭ sumnym nastroi i naadvarot. Nu, kali b toj samy Boh daŭ mnie toje natchnieńnie, tuju pracazdolnaść, što byli ŭ maładości, ja b i pavieryŭ u jaho. A tak — nie. Navat mara mieć krutyja hitary ździejśniłasia ŭ hetym žyćci dziakujučy siabram, a nie Bohu.
Moža heta prosta chvaroba spać nie daje pa načach?
Ja vielmi pieražyvaju za los svajoj krainy, jakaja dahetul źjaŭlajecca terytoryjaj dla niejkich ekśpierymientaŭ. Mnie sumna ad taho, što nasielnictva Biełarusi pryniała prapanavanuju formu isnavańnia niejkaha postsavieckaha saŭhasa. A voś što asabliva napružvaje, dyk heta pravasłaŭje, nastojenaje na ałkahaliźmie. I naadvarot.
Ale całkam ja, biezumoŭna, ščaślivy — zbyłasia maja mara stać rok-muzykam. A žyćcio skłałasia trochi nie zusim tak, jak chaciełasia.
NIJAKI Ja NIE HIENIERAŁ.
Nie lublu, kali «Kramu» nazyvajuć «hienierałami roku» ci «lehiendami». Chto prydumaŭ hetyja nazvy, mnie nieviadoma, ale ž usie, jak durnyja, padchapili i pad kapirku pierapisvajuć hetuju łuchtu. Byccam nielha paprostu abaznačyć dačynieńnie «Kramy» da stanaŭleńnia biełaruskaha roku. Hetaha dastatkova. Biezumoŭna, hurtu jość čym hanarycca, ale jość i nad čym pracavać, a voś pafasu ja nie lublu.
Kali Dyłan atrymaŭ Nobiela, ja čamuści zadumaŭsia: kali b u nas była takaja premija, ja b jaje dakładna addaŭ Źmitru Łukašuku. U jaho jasnyja jomkija teksty biez drobiaziaŭ i śmiećcia, — toje, što treba.
CI JOŚĆ U MIANIE CHARYZMA? Nu kali ty tak nastojvaješ… — jak možna hrać na scenie bluz bieź jaje? Prychodzić da mianie hetaja charyzma padčas kancertu, ale vidavočna, što ja nie pavodžu sabie na scenie jak seks-simvał.
Maje karani dali mnie niejkija rečy, jakija ciažka patłumačyć. Toj ža tembr. Ja nie naradziŭsia z im, ale słušna zrabiŭ, što nie majučy kłasičnaj adukacyi, nie pabajaŭsia śpiavać. A prykład takich muzykaŭ, jak Bob Dyłan, Džymi Chiendryks, Džy Džy Kiejł, Mark Nopfler, upeŭniŭ, što ja vybraŭ svoj šlach.
FIHURNYJA JAK HITARY I HNUTKIJa JAK PANTERY
Žartuju, ale žančyny mnie padabajucca strojnyja, chudarlavyja i nievysokija. Ja nie amatar abmiarkoŭvać hetuju temu, bo liču jaje intymnaj. Z kinaaktorak mnie daspadoby Fani Ardan, Žanna Maro, Safi Marso takaja, jakaja jana zrabiłasia zaraz.
Vielmi aktyŭnyja damy mianie pužajuć, — nu heta ja pra tych, što vynosiać mozh. Madeli z vokładak — taksama nie maje. Mianie pryciahvaje niezvyčajnaja pryhažość i dabrynia.
Ale aktrysy aktrysami, hitary hitarami, a ja ŭžo amal dziesiać hod razam sa svajeiu kachanaju Sońkaj.
Tamu ŭsio budzie dobra!
