Užo try miesiacy ja amal kožny dzień karystajusia hramadskim transpartam. U aŭtobusie kantralor praviaraje kvitki, kožny biare ŭ ruki j rvie. Nikoli nie razumieŭ, dla čaho rvać užo skasavany kvitok (mahčyma, heta mahičny rytuał, jaki skaračaje kolkaść «zajcoŭ» ci niešta takoje), ale kali takija praviły, nu ok.
Zvyčajna ja sam irvu kvitok, kali kantralor nabližajecca. Amal usie kantralory, jakija mnie traplalisia da siońniašniaha dnia, uśmichalisia, kali bačyli takuju maju dapamohu ŭ ichniaje pracy. Adnak siońnia surovaja žančyna spyniłasia la mianie. Pozirk kalučy, jak studzieński maroz. Stalovyja notki ŭ hołasie: «Čto vy nadiełali!? Vy ponimajetie, čto nie imiejetie prava rvať bilet? Eto. Moja. Rabota».
Ja raschistaŭ biełaruski ordnunh, i na imhnieńnie mnie stała soramna. Ja ščyra sprabavaŭ asensavać usiu hłybiniu svaich asacyjalnych pavodzinaŭ i važnaść dla ŭsiaho čałaviectva pracy hetaj žančyny, ale ŭ vyniku tolki zarahataŭ, jak koń.
