Arhanizatary prajekta, pryvatny Teatr Hienadzia Hładkova «Terytoryja miuzikła», hanaracca, što pakažuć biełarusam adzin z samych paśpiachovych miuzikłaŭ XXI stahodździa. Sakret fienamienalnaj papularnaści «Niedaloka ad normy» ciažka patłumačyć u dvuch słovach, ale fakt u tym, što miuzikł vielmi papularny da siońnia, choć premjera była amal 10 hod tamu. Kaniečnie, važny składnik emacyjnaja i enierhičnaja muzyka adnaho z najlepšych sučasnych amierykanskich bradviejskich kampazitaraŭ Toma Kita, jaki vydatna vykarystoŭvaje ŭsiu raznastajnuju palitru rok-muzyki — ad praniknionych baład da adčajnych bajevikoŭ. Da miesca budzie zaŭvažyć, što jon dapamahaŭ adaptavać dla teatra «American idiot» hurtu Green Day. Kaniečnie, dramaturh Brajan Jorki zdoleŭ składany źmiest abiarnuć u lohkuju daścipnuju formu.
U dvuch słovach, «Niedaloka ad normy» śpiektakl pra siamju, jakaja pieražyvaje bipalarny razład svajoj maci, ale aŭtar nastolki pa-majstersku hraje sa stereatypami ščaślivaj amierykanskaj siamji, padletkavych kompleksaŭ, papularnych miedycynskich kliše, što ŭ vyniku zastajecca adčuvańnie lohkaj hulni.
Niadziva, što ŭ hetuju hulniu z takim zadavalnieńniem hulajucca ŭ pieršuju čarhu padletki. Režysior śpiektakla Nastaśsia Hrynienka pryviała cikavy fakt, što padletki ŭ šmatlikich školnych pastanoŭkach hetaha śpiektakla z bolšaj asałodaj ihrajuć mienavita darosłych, čym padletkaŭ.
I hety moładzievy drajv adčuvajecca pa minskim śpiektakli, niekalki numaroŭ jakoha śpiecyjalna prezientavali dla presy. Materyjał napisany takim čynam, što dazvalaje kožnamu vykanaŭcu ŭpłyvać, dziejsna znachodzicca na scenie. Hałoŭnyja vykanaŭcy ŭ śpiektakli — daśviedčanyja Śviatłana Macyjeŭskaja i Dźmitryj Jakubovič (jany buduć hrać Dzijanu i Dena Hudmanaŭ) uvieś čas znachodziacca ŭ žyvym kantakcie z moładździu, jakaja jašče niadaŭna vypuściłasia z Akademii. I voś cikavaje nazirańnie: padčas prezientacyi miuzikła druhi skład nastolki mocna padtrymlivaŭ kaleh na scenie, što, takoje adčuvańnie, śpiavaŭ razam ź pieršym. A tyja, chto vykonvaŭ (Eryk Abramovič, Arciom Pinčuk i Palina Dabravolskaja — Hienry, Hejb i Natali adpaviedna), jaŭna ŭśviedamlajuć, jak im pašancavała z takim materyjałam. Zvyčajna treba čakać dziesiacihodździe, kab ciabie pieraviali z masoŭki na hałoŭnuju rolu na ŭmoŭnaj «małoj scenie» niejkaha teatra, a tut adrazu ty robiš sapraŭdny vialiki śpiektakl, i ŭ vyniku ad enierhietyčnaj napružanaści sa sceny možna pabačyć iskry, i ŭžo starejšaje pakaleńnie robić vysiłki, kab adpaviadać hetamu drajvu.
Bradviej — ci nie adziny ŭ śviecie pierakanaŭčy prykład kamiercyjna paśpiachovaha teatra. Heta suśvietny brend, kožnamu paśpiachovamu śpiektaklu harantavana doŭhaje žyćcio i ŭvaha va ŭsim śviecie. I sprava navat nie ŭ tym, što za kožnym miuzikłam hady pracy, sprobaŭ, ekśpierymientaŭ. Sprava ŭ dziesiacihodździami adpracavanych miechanizmach pracy, schiemach uzajemadziejańniaŭ artystaŭ, ahientaŭ, pradziusaraŭ. Heta sapraŭdnaja industryja, dzie sam śpiektakl źjaŭlajecca tolki viaršyniaj ajśbierha, sapraŭdnaja industryja, jakaja kormić vakoł siabie ahromnistuju kolkaść prafiesijanałaŭ, što mohuć nikoli ŭ žyćci nie atrymać šaniec na pośpiech. I hetaja industryja stavić vysokija patrabavańni da partniorstva. Kali čytaješ historyju luboha bradviejskaha prajekta, to bačyš hady vorkšopaŭ, premjery ŭ pravincyi, kastynhi, doŭhi śpis pravalnych prajektaŭ. Ale samaje hałoŭnaje i cikavaje dla mianie — toje, što mnohija paśpiachovyja prajekty pačynajucca z univiersiteckich teatraŭ. Heta ž tyčycca «Niedaloka ad normy», čyje stvaralniki Tom Kit i Brajan Jorki pačali pracavać nad im padčas sumiesnaj vučoby.
Mianie znoŭ možna papraknuć u tym, što ja ihnaruju biełaruski składnik naviny, što pastanoŭka amierykanskaha miuzikła na ruskaj movie ničoha nie daje biełaruskaj kultury. U nas jość paśpiachovyja niezaležnyja muzyčnyja prajekty, siarod jakich u pieršuju čarhu chočacca ŭspomnić «Narodny albom» ci prajekty Łarysy Simakovič, ci prajekty «Paparać-kvietka», «Bajkier», «Prarok» ci «Matuchnu Kuraž», jakija mieli šyroki rozhałas u ŚMI. Ja kažu «pośpiech» usurjoz, bieź ironii, tamu što paśpiachovaść maje šmat vymiareńniaŭ, ale vynikam hetych śpiektaklaŭ stała stvareńnie ŭłasna rynku maštabnych vidoviščaŭ, jakim, pa sutnaści, i źjaŭlajecca Bradviej.
My pa-raniejšamu apanavany niebiaśpiečnaj iluzijaj, što moža isnavać asobny, skažam, finansava paśpiachovy śpiektakl na fonie niepaśpiachovaj industryi. Ale mnohija prajekty navat nie atrymlivajecca jak śled adrekłamavać prosta tamu, što markietynhavyja chady kožny raz prychodzicca vydumlać nanoŭ i marnavać na toje čas i resursy, jakich i tak niašmat.
Mienavita ŭ stvareńni takoha rynku mnie asabista bačycca racyjanalnaje ziernie maraŭ našych čynoŭnikaŭ ad kultury pra teatr, jaki zarablaje na siabie sam. Nie, nie tak: dziaržava pavinna ŭtrymlivać umoŭny Kupałaŭski teatr ci Teatr junaha hledača, u hetym sens padtrymki kultury, ale źjaŭleńnie śfiery kamiercyjnaha teatra, jaki nie tolki daŭ rady admovicca ad datacyj, ale zmoh by stvarać vakoł siabie padrychtoŭčuju infrastrukturu, i heta ŭ svaju čarhu dapamoža razhruzić sacyjalnyja abaviazki dziaržaŭnych teatraŭ.
Prablema ŭ tym, što ŭsie zachady čynoŭnikaŭ pakul zvodziacca da «spuskańnia płanaŭ źvierchu» i nie dajuć vykarystoŭvać toj resurs, jaki sapraŭdy patrebny pryvatnym teatram. Naprykład, dać mahčymaść pracavać sa školnaj i studenckaj aŭdytoryjaj.
Naprykład, kvitki na amierykanski miuzikł «Hamiltan» vykuplalisia ŭ teatra i raspaŭsiudžvalisia dla ńju-jorkskich školnikaŭ biaspłatna. Arhanizavać tvorčuju sustreču z udzielnikami «Niedaloka ad normy» rašycca nie kožny dyrektar škoły, tolki tamu što hieroi pramaŭlajuć «tryndziec!» sa sceny.
«Niedaloka ad normy» adroźnivajecca ad inšych nazvanych tut prajektaŭ, paŭtarusia, standartam padrychtoŭki, za jakim pilnujuć amierykanskija partniory.
Biełarusy navat nie atrymali b mahčymaści realizavać hety prajekt, kali b nie mahli harantavać peŭny ŭzrovień nie tolki mastackaj jakaści, ale i svaju zdolnaść vyjści sa svaim śpiektaklem na šyrokuju aŭdytoryju. I hetuju zadaču nielha niedaaceńvać. Kamanda śpiektakla stvaryła kreatyŭnuju rekłamnuju kampaniju, razyhryvajučy častkova situacyi z pjesy ŭ fejsbuku («Niedaloka ad normy», darečy, pieršy amierykanski śpiektakl, jaki takim samym čynam pravioŭ paśpiachovuju pijar-kampaniju ŭ tvitary.) Kvitki na premjernyja śpiektakli raspradadzieny, rapartuje «Terytoryja miuzikła». Vielmi važna, kab sapraŭdny pośpiech hetaha śpiektakla zrabiŭ pryvabnym dla masavaj aŭdytoryi i žanr miuzikła, i śfieru zabaŭlalnaha teatra ŭvohule.
Mnie spadabałasia fraza ŭ anatacyi adnaho studenckaha miuzikła: «Paśla premjery artysty pračnucca znakamitymi…» Vielmi važna, kab takija ambicyi zastavalisia niedaloka ad praŭdy.
