Pahladzieŭšy «Radziva Prudok» u Kupałaŭskim. Abaviazkova zmachnuŭšy ślazu. Što tam… ručajom biehli navat! «Radziva» ŭ Kupałaŭskim atrymałasia — Julija Čarniaŭskaja adrazu znajšła trapnaje słova — kranalnym, a ja nie mahu nie adhuknucca na kranalnaje.
Kab nie spojleryć i nie psavać śviata tym, chto pojdzie na śpiektakl, — skažu tolki paru słovaŭ.
Skažu, što vielmi radaja za Andrusia Horvata, za toj siužet, jaki składajecca vakoł jaho i vakoł jahonaj knihi, za toje natchnieńnie, jakoje jana niasie, za toj ekśpierymient, na jaki jana spadvihaje. Andruś Horvat — zdolny piśmieńnik, «Radziva Prudok» — hodnaja kniha, Horvataŭ siužet — źjava ŭ našym kulturnym žyćci, ja radaja nazirać usio heta ŭ žyvym efiry, ja heta siońnia jašče raz dla siabie sfarmulavała.
Skažu jašče, što ja ŭ zachapleńni ad režysiorskaj pracy Ramana Padalaki, ad scenahrafii, ad techničnych efiektaŭ i «pracy z pradmietami», asabliva ŭrazili mianie — voś tut pabiehli ručai — paduški i praścinki ŭ apošnim epizodzie. Z dumak, jakija ja nie čytała ŭ «Prudku», ale jakija dadaŭ «Radzivu» Padalaka, praniźlivym adkryćciom na sercy lažać ciapier palešuki, jakija raz-poraz pieraŭtvarajucca ŭ źviaroŭ: chto ŭ kata, chto ŭ sabaku, chto ŭ kazu, hetaje našaje biełaruskaje adviečnaje vaŭkałactva, tak tonka i akuratna pakazana, i tak da miesca — brava.
Jašče skažu, što ja prosta ŭ aniamieńni ad akciorskaj pracy Śviatłany Anikiej. Heta niešta niečuvanaje sapraŭdy.
Takaja adna — i takaja ŭ kožnaj scenie inšaja, i tak trapna, tak adzina mahčyma, brava, i brava, i bis!
Moža, jość tam niejkija rečy, jakija možna było b zrabić inakš, ale — navošta? «Radziva Prudok» jakraz i kaštoŭnaje tym, što nie abiacałasia nikomu tut być uzoram. Jakoje jość — takoje nacie. Nie chočacie — pieraklučajcie.
Dyk nie pieraklučajem ža!
