Aŭtaram materyjała, siužet jakoha nahadvaje chutčej fantastyčny film, źjaŭlajecca Anatol Šłykaŭ ź Viciebska — stały aŭtar rasijskich čarnasociennnych resursaŭ, jaki raniej krytykavaŭ biełaruskich čynoŭnikaŭ za rusafobiju, a protaijereja BPC Siarhieja Lepina — za ŭdzieł u Dni Voli.
Šłykaŭ piša, što Dziarždep pracuje paŭsiul, ale biełaruskaja kontrraźviedka ničoha nie moža z hetym zrabić. Dziarždep, na dumku aŭtara, robić nie tolki chutkija apieracyi, ale i doŭhaterminovyja. I zamiest taho, kab kantaktavać z apazicyjaj, amierykancy zaraz nibyta staviać na asobnych čynoŭnikaŭ.
Siarod tych, na kaho stavić Dziarždep, aŭtar nazyvaje Hienadzia Davydźku, jaki niekali vykazaŭsia ŭ padtrymku lehalizacyi prastytucyi ŭ Biełarusi. Hetaja zajava, jak dumaje Šłykaŭ, śviedčyć pra jaho «zachodnija» pohlady.
Taksama Šłykaŭ źviartaje ŭvahu na toje, što Davydźka skončyŭ Dalokaŭschodni piedinstytut mastactvaŭ pa śpiecyjalnaści «akcior dramatyčnaha teatra i kino» i pracavaŭ režysioram dramy.
«Ale mienavita takoha śpiecyjalista-režysiora, zdolnaha stavić dramy, šukaŭ Dziarždep. Tolki zaraz pa zadumie taho ž Dziarždepa drama pavinna być pastaŭlena nie na scenie teatra, a niepasredna na biełaruskaj ziamli, dzie artystami stanuć sami biełarusy»,
— piša Šłykaŭ.
Aŭtar «Russkoj viesny» miarkuje, što zachodnija analityki chočuć mienavita takoha prezidenta ŭ Biełarusi, z takim myśleńniem:
«Padobna na toje, što «artystu» nie daje spakoju zaduma byłych kiraŭnikoŭ BNR pieratvaryć našu Biełuju Ruś u krainu čyrvonych lichtaroŭ. Na žal, navat ciapier, kali hetaja dziarždepaŭskaja apieracyja ŭ samym razhary, jana pa-raniejšamu zastajecca absalutna niezaŭvažanaj dla biełaruskich analitykaŭ».
Nastupstvy hetaj «apieracyi», jak miarkuje Šłykaŭ, buduć dla biełaruskaha hramadstva katastrafičnymi.
