Dzielimsia z vami topam samych-samych ź ich, jakija jašče možna zaśpieć u śniežni — śpiašajciesia nabyć kvitok!
«I nie nami toje prydumana» ŭ Maładziožnym teatry
Fota Jaŭhiena Łukačuka, facebook.com.
Śviežaja pastanoŭka pa pjesie «Ničypar» Dźmitryja Bahasłaŭskaha, premjera jakoj adbyłasia ŭ kancy listapada. Važnaja źjava jak minimum tamu, što biełaruskich dramaturhaŭ u nas usio jašče staviać nie tak časta, jak toje maje być.
Pjesa napisanaja ŭ darožnym žanry i raspaviadaje historyju dzieda Ničypara, jaki vyrašyŭsia adpravicca «ŭ doŭhi šlach śmierć pieradužać dziela žyćcia viečnaha». Sam pa sabie žanr niečym nahadvaje kazku, ale ad hetaha jon mienš žyćciovym nie robicca (siarod piersanažaŭ vam sustrenucca i Staršynia, i Baciuška).
U jakaści režysiora vystupiŭ artyst Maładziožnaha Dzianis Paršyn, jaki pracuje ŭ teatry z 2016 hoda. Niekatory teatralnyja krytyki nazyvajuć jaho adkryćciom hoda, tak što ŭ vas na rukach užo jak minimum niekalki arhumientaŭ za toje, kab naviedać hety śpiektakl.
«Radziva «Prudok» u Kupałaŭskim
Fota: kupalauski.by.
Premjera śpiektakla pa dziońniku Andrusia Horvata adbyłasia ŭ mai, ale da hetaha času patrapić na jaho dosyć składana: kvitki lepš nabyvać za niekalki miesiacaŭ napierad. Akramia liryčnaści samoj historyi žurnalista-dvornika, jaki źjechaŭ sa stalicy ŭ viosku Prudok, na radzimu dzieda, kab adnaŭlać staruju chatu (a ŭ niečym — i samoha siabie), tut nie adarvać vočy jak minimum jašče ad niekalkich momantaŭ. Pa-pieršaje, ad nievierahodnaj scenahrafii i ŭ pramym sensie kaśmičnych kaściumaŭ Kaciaryny Šymanovič. Pa-druhoje, ad fiejeryčnaj ihry Śviatłany Anikiej. Jana adnym macham pieraŭvasablajecca to ŭ ekskursavodku Kupałaŭskaha, to ŭ ciotku Duniu, to ŭ babulu z mohiłak… Zdajecca navat, što ruki Śviatłany starejuć razam ź jaje novym piersanažam.
Usim-usim, chto ŭ haradskich džunhlach sumuje pa čystych viaskovych emocyjach, stroha rekamiendujecca.
«Hienezis, ci Pachodžańnie vidaŭ» teatra «InŽest»
Fota Jaŭhiena Jerčaka.
Adzin ź vieteranaŭ u halinie ekśpierymientalnaha płastyčnaha teatra Viačasłaŭ Inaziemcaŭ paśla doŭhaha zacišša prezientavaŭ, narešcie, svaju novuju pracu, i heta znoŭ — vielmi estetyčna mocnaje vykazvańnie. U pracach Inaziemcava zaŭsiody zachaplaje majsterstva akcioraŭ. Ich cieły, zdajecca, zdolnyja na ŭsio: i vyhinacca, jak źmiaja, i vytrymlivać nizkija tempieratury basanož, i lotać na chadulach tak, što ŭ hledačoŭ idzie kruham hałava. Akramia hetaha, Inaziemcaŭ sa svaim kalektyvam znoŭ razburajuć zvykłyja ŭjaŭleńni pra scenu. Tak, kali ŭ adnym sa svaich śpiektaklaŭ «Ramont» jany paprostu pamianialisia z hledačami miescami (apošnija siadzieli na ŭzvyšeńni, a akciory hrali na kresłach i pad imi), to ŭ «Hienezisie» sceny jak takoj uvohule niama: vykazvańnie na temu pachodžańnia śvietu, supraćstajańnia dabra i zła adbyvajecca ŭ byłym cechu, siońniašniaj prastory «Ok16».
Paśla prahladu harantavanyja šmat dumak, mietafar i zadavalnieńnia ad prasłuchoŭvańnia muzyčnaha supravadžeńnia ŭ vykanańni Maćvieja Saburava i hrupy «Płato».
«Z vučylišča» («S učiliŝa») u «Ok 16»
Fota: facebook.com.
Kali vy hladzieli «Opium», pieršy biełaruski śpiektakl, na jaki sabrali hrošy narodnym, kraŭdfandynhavym sposabam, to vam pavinna spadabacca i hetaja praca režysiora Alaksandra Marčanki (tym bolš bolšaść akcioraŭ budzie ŭžo znajomaja pa minułaj pastanoŭcy ci jak minimum pa ich rolach u RTBD).
U asnovie — mocny tekst Andreja Ivanova, naminanta na «Załatuju masku», z takimi paznavalnymi biełaruskimi akcentami, jak «Kamary», stalinski ampir ci Saładucha (darečy, u śniežni možna zaśpieć jašče adnu pracu pa tekście Ivanova: «Kryžovy pachod dziaciej»). Ščyraja razmova pra toje, chto my jość siońnia i što adbyvajecca, kali śviet hopnikaŭ z PTV sutykajecca z hłamurnym śvietam? Chto ź ich bolš intelihientny i sapraŭdny?
«Rodnyja ludzi?» u Moving Art Factory
Premjera hetaj dakumientalnaj pastanoŭki adbudziecca tolki 18 śniežnia, ale heta dosyć apieratyŭnaje mastackaje vykazvańnie na zajavu Alaksandra Łukašenki suprać zakonaprajekta ab supraćdziejańni chatniamu hvałtu. Niezdarma anons supravadžajuć cheštehi toj piatnicy, kali kiraŭnik krainy vykazaŭsia pa temie (mnohija abaznačyli jaje jak čornuju piatnicu): #hvałtusiamji, #tradycyjnyjakaštoŭnaści, #bjeznačyćlubić, #samavinavataja i inš.
Śpiektakl zrobleny na asnovie sapraŭdnych historyj žančyn, jakija pieražyli chatni hvałt, i heta ŭžo daloka nie pieršaja dakumientalnaja praca režysiorki Valanciny Maroz. Tak, zusim niadaŭna jana razam z udzielnikami i ŭdzielnicami Łabaratoryi sacyjalnaha teatra «ECLAB» rabiła śpiektakl «11 krasavika» pra terakt u minskim mietro.
