Strašnaja trahiedyja ŭ siamji Kunievičaŭ ź vioski Troščycy pad Kareličami: u hetuju subotu, 20 lipienia, u ich pamior syn, 26-hadovy Miša. Pamior ad raku straŭnika. Jaho kamisavali, tolki kali chvaroba była ŭžo na fatalnaj stadyi. Najchutčej, chłopca ŭziali ŭ armiju ŭžo z rakam. I z ankałohijaj jon słužyŭ — nichto nie zvažaŭ na boli i vanitavańnie, chłopca pičkali prymityŭnymi tabletkami. Jak takoje mahło zdarycca?
Michaił u čas słužby. Jon byŭ žanaty i ŭziaŭ proźvišča žonki — Ryštoŭski.
Siamja śćviardžaje, što Karelicki vajenkamat śpiecyjalna, praź niedabory, zapluščyŭ vočy na kiepskija analizy pryzyŭnika i adpraviŭ jaho słužyć. U armii Miša bolšuju častku času pravioŭ ŭ špitalach na prymityŭnych tabletkach i z taŭrom «kasilščyka», pakul, urešcie, u Minsku ŭ jaho nie dyjahnastavali ankałohiju z množnymi mietastazami, adrazu ŭ čaćviortaj stupieni!
Paśla hetaha jaho kamisavali, a chłopiec praciahnuŭ jašče paru miesiacaŭ — ničoha ŭžo nielha było zrabić.
«Miša małady chłopiec, ale peŭnyja prablemy sa zdaroŭjem u jaho byli, — raskazvaje nam jahonaja maci, Volha Kunievič. — Da vojska jon skardziŭsia časam: baleŭ žyvot, nie było apietytu. Ale niejak asabliva na heta ŭvahi nie źviartali, jon sam nie źviartaŭ. Jon byvaŭ u našaj balnicy, SOE skakała ŭ try razy! Ale niešta simptamatyčna rabili, jano źnižałasia. Potym, pierad vojskam, mo za jaki hod, pačałosia takoje, što rany pierastali zahojvacca. Holicca, niedzie šmarhanie lazom — dyk nahnajeńnie adrazu, nie zaciahvajecca. My i z hetaj ščakoj parezanaj navat chadzili da doktara, jak by jaje zalačyć. A tut pryzyŭ, vajenkamat — analizy idealnyja! Ja tady jašče sama chadziła da Zarubajki [tahačasny kamisar Kareličaŭ], prasiła, kab choć jaho dobra pahladzieli, jon ža chvory. U Hrodna jon pajechaŭ na kamisiju, ale tam ničoha ŭ jaho nie pravieryli — Zarubajka ŭziaŭ spravy pryzyŭnikoŭ, sam pajšoŭ na kamisiju, jany tam jamu padmachnuli, što pahadžajucca ź vierdyktami našaha kamisaryjata — i ŭsio. A chłopcy ničoha nie skazali. Ich šmat było. Heta naš syn raskazvaŭ, ale i inšyja mohuć paćvierdzić».
Pavodle słovaŭ žančyny, u vojsku stan Michaiła horšaŭ — słužbu jon prachodziŭ u Słonimie, v/č 20170.
«Jon navat prysiahu prymaŭ u špitali! Mnie zvaniŭ, kazaŭ: mama, ja padychaju. A jamu: «Ty kosiš!» — i davali dratavieryn i alumah [spazmalityk i supraćjaźviennaje — Red.]. Pahłyblenych analizaŭ, ź jaho słovaŭ, jamu nie pravodzili. Jon i ŭ vučebcy, u Piečach, lažaŭ u balnicy, u Słonimie lažaŭ u balnicy, nidzie ničoha nie vyjaŭlali i nie šukali. Jak jon mnie kazaŭ, jon pry doktary vypiŭ vady i adrazu ž heta nazad vyryhaŭ, na jaho ž. I tady jany, vidać, padumali, što mo i nie kosić, i adpravili ŭ Minsk. U Minsku vyjavili ankałohiju i adrazu ž kamisavali. Ale tam była čaćviortaja stupień, jon pryjechaŭ dadomu, trochu pažyŭ i ŭsio. Tam užo ničoha nie dapamahaje…» — dadaje žančyna.
«Z vajskovaj vypiski vynikaje, što chvaroba źjaviłasia ŭ čas słužby. Ale heta fantastyka! My potym jeździli ŭ Baraŭlany. Daktary kažuć, što kab za adzin hod ź ničoha ŭ čaćviortuju stadyju, dyk takoha nie byvaje. A vajskoŭcy hnuć svaju liniju. My padavali skarhu ŭ prakuraturu, jany pahadžajucca z vajskoŭcami: «Chvaroba nabytaja ŭ čas słužby», — kaža Volha Kunievič.
Adkaz hrodzienskaha ŭpraŭleńnia achovy zdaroŭja na zvarot siamji ab niezakonnym pryzyvie na słužbu.
Ci sapraŭdy ŭ chłopca byli kiepskija analizy pierad adpraŭkaj u vojska? Siamja vykazvaje zdahadki, što ich mahli ŭtaić ci padmianić na «čystyja».
«Naša Niva» znajšła łabaranta palikliniki ŭ Miry, dzie Michaił ich zdavaŭ.
Łabarantku zvać Danuta Chvaśko. Jana pryhadvaje, što analizy sapraŭdy dobrymi nie byli.
«U jaho nikoli nie było dobrych analizaŭ. Jon lažaŭ u našaj balnicy jašče i da vojska, i jany ŭsio byli kiepskija. Pra SOE ja nie pamiataju ničoha, ale pamiataju, što byli vialikija lejkacyty. My tady jašče z majoj kalehaj — nas dvoje, — abmiarkoŭvali, ad čaho heta moža być. Nu my nie daktary, my padumali, što mo heta praz anhiny, ci što. A dalej jak? Voś jany pryjšli pa linii vajenkamata zdać analizy, to my ich im ža nazad i dajom, i jany sami iduć z papierami ŭ kamisaryjat, a tam užo daktary prymajuć rašeńni. Ja vyklučaju, što niejkija analizy mahli być padmienienyja: ja što, u turmu chaču? Ja sama maci, ja nikoli b niejkamu kamisaru ŭ takoj spravie padyhryvać nie stała b, chaj by mianie na kaleniach malili. Heta pytańni da kamisii», — skazała nam spadarynia Danuta.
Karelicki kamisar Kanstancin Zarubajka, u čas raboty jakoha byŭ pryzvany Michaił Kunievič, pačuŭ pytańnie «Naša Nivy» i kinuŭ słuchaŭku, skazaŭšy, što havaryć nie budzie.
Kanstancin Zarubajka, były karelicki vajenny kamisar.
Siabry Michaiła havorać, što Zarubajka kateharyčna kazaŭ jamu: «Što ty ni rabi, a słužyć ty pojdzieš».
Takuju pryncypovaść siabry źviazvajuć z tym, što Michaił, akazvajecca, dahetul užo pryzyvaŭsia ŭ vojska, u 2017-m, ale prabyŭ tam zusim niašmat, ažaniŭšysia z žančynaj, jakaja mieła małoje dzicio.
Takim čynam, jon staŭ pryjomnym baćkam i atrymaŭ prava na kamisavańnie. A jak dziciu spoŭniłasia try hady, to znoŭ staŭ hodny da pryzyvu.
