U lesie niepadalok ad Tuhanavickaha parku, što ŭ Baranavickim rajonie, čytač «Našaj Nivy» Alaksiej Dužy zaŭvažyŭ niezvyčajny žoŭty hryb. Pakolki jon byŭ niepadobny da tych, što raniej sustrakaŭ hrybnik, Alaksiej paprasiŭ «Našu Nivu» źviarnucca da śpiecyjalistaŭ-mikołahaŭ Akademii navuk Biełarusi.
Kiraŭnica łabaratoryi mikałohii Instytuta ekśpierymientalnaj bataniki imia V. Kupreviča NAN Taćciana Šabašova patłumačyła «Našaj Nivie», što hryb hety — baravik Fiechtnera, redki dla Biełarusi vid.
Baravik Fiechtnera — heta jadomy hryb. I anałahaŭ atrutnych jon nie maje.
«Hety hryb nie novy dla navuki, ale novy ŭ bijałahičnaj raznastajnaści Biełarusi. Raniej my nie natykalisia na jaho. Baravik Fiechtnera bolš charakterny dla Kaŭkaza, Rasii. Jon vielmi pryhožy — jarka-žoŭty, ale jak tolki da jaho datykaješsia palcam, jon pačynaje imhnienna sinieć, byccam pa im raźlivajuć čarniła», — raskazvaje Taćciana Šabašova.
Tuhanavicki les, raskazvaje śpiecyjalistka, — vielmi ŭnikalny les. Raniej jon byŭ častkaj pałacava-parkavaha ansamblu na siadzibie, jakaja naležała Tuhanoŭskim i Vieraščakam — tym, z katorych pachodziła i Maryla Vieraščaka, kachanaja Mickieviča.
«U lesie sustrakajucca 500-hadovyja duby, 200-hadovyja jełki. Pa-dobramu, hety les treba było daskanała vyvučyć, ale, kab adkazać na pytańnie, ci jość u im jašče niejkija ŭnikalnyja raśliny, u im treba prabyć z krasavika pa listapad», — raskazvaje mikołah.
Taćciana Šabašova ŭdakładniła, što za apošni čas u Biełarusi znajšli novy dla navuki vid lišajniku i raniej nieviadomy vid hryboŭ, jaki raście na drevie.
