Truny paŭstancaŭ 1864-ha pierapachavali ŭ Vilni ŭ kapličcy na mohiłkach Rosy.
Ludzi nanieśli ŭ kaplicu z trunami paŭstancaŭ kvietak, viankoŭ, usio heta pakinuli la śpiecyjalnaj aharodžy, a ŭžo na samym hanarovym miescy stajali vianki ad uradaŭ Biełarusi, Polščy, Litvy, Łatvii i Ukrainy.
Biełaruski vianok, naturalna, z čyrvona-zialonaj stužkaj.
I heta badaj što adziny napamin pra aficyjnuju simvoliku, bo bolš aficyjnaja simvolika ni ŭ jakim vyhladzie na pierapachavańni Kalinoŭskaha nie prysutničała, biełarusy ŭziali z saboj tolki nacyjanalnyja bieła-čyrvona-biełyja ściahi.
Jak raskazaŭ «Našaj Nivie» minski artapied Alaksandr Drozd, jon vyrašyŭ vypravić hetuju niedarečnaść u kaplicy i paprasiŭ litoŭskuju vartu dazvolić pastavić vianok ź bieła-čyrvona-biełaj azdobaj:
«Bo heta — vianok ad narodu, a toj — ad uładaŭ».
Fota Eduarda Palčysa.
Dla hetaha, kaža Alaksandr, jon źviarnuŭsia da dziaŭčyny na varcie.
«Ja joj patłumačyŭ, što našyja nacyjanalnyja kolery bieła-čyrvona-biełyja. Jana pajšła nasustrač, ale praź niejki čas ja jašče raz pryjšoŭ u kaplicu, a tam jaho ŭžo nie było. U čym sprava? Dziaŭčyna spasłałasia na administracyju: maŭlaŭ, skazali viarnuć usio nazad. Ale ja tady prosta tam sustreŭ Kastusiova, jon palityk, patłumačyŭ jamu situacyju, my ŭdvaich pajšli vyrašać hetaje pytańnie znoŭ. Užo ŭmiašaŭsia chłopiec z varty, vysłuchaŭ nas i skazaŭ «biez prablem, kali tak» i, ni z kim ničoha nie ŭzhadniajučy, nie «bajučysia administracyi», uziaŭ i pastaviŭ vianok nazad!» — raskazaŭ doktar.
Praŭda, chto mienavita prynios mienavita hety vianok, pakul nieviadoma.
