Cimate Suładze — znaŭca piaci moŭ i były juryst-pierakładčyk. Ale niadaŭna jon radykalna źmianiŭ rod zaniatkaŭ, zasvoiŭ trubu i ciapier hraje na vulicach.
10 kastryčnika Suładze stajaŭ la Makdonaldsa ŭ centry Minska, vykonvaŭ «Mury» i «Try čarapachi». Spyniŭsia mikraaŭtobus, i siłaviki zabrali muzyku.
Praz dva dni byŭ sud.
«Jon byŭ na Akreścina da suda. Sud niejki fantastyčny, piać chvilin praces, piać chvilin sudździa «raiłasia». Dali 13 sutak.
Ja była na sudzie. Syn nie prysutničaŭ, havaryŭ pa skajpie. Mnie jaho nie pakazali.
Jaho muzyčnuju kałonku zaličyli jak abciažvajučuju akaličnaść, «niebiaśpiečnuju asablivym pryciahnieńniem uvahi». Syn dachodliva patłumačyŭ, što ŭ jaho vypadku kałonka — nie ŭzmacnialnik. Instrumient, na jakim jon hraje — truba. Truba — heta soła, tolki miełodyja. A kałonka — minus, akampaniemient. Nie dumaju, što heta tak składana zrazumieć, ale sudździa nie raźbirałasia, — raskazvała «Našaj Nivie» mama Cimate.
— Kudy jaho nakirujuć — nie skazali. Try dni pa aficyjnych telefonach nie mahła datelefanavacca, nie viedała, dzie jon.
Akazałasia, Cimate adbyvaŭ pakarańnie ŭ Baranavičach. 23 kastryčnika jon vyjšaŭ na volu i padzialiŭsia ŭražańniami z «Našaj Nivaj».
«10 kastryčnika ja hraŭ na vulicy. Spačatku vykanaŭ «Try čarapachi», potym, zdajecca, paśpieŭ syhrać jašče «Voiny śviatła». Narešcie, byli «Mury», i kali ja skončyŭ ich hrać, mianie i zatrymali, — zhadvaje Suładze.
— Pasadzili ŭ busik. Ale tam siłaviki dakapalisia da majho proźvišča i pachodžańnia, pytalisia, čamu ja im u vočy hladžu — ja sapraŭdy hladzieŭ im u vočy, — kazali štości nakštałt: «Voś, bł***, srany hruzin, jakoha ch** ty da nas pryjechaŭ, tabie, bł***, što treba», - i hetak dalej. Vielmi žorstka patrabavali razbłakavać telefony. Ja pasłuchaŭsia. Pahladzieli telefon: «O!!! Bajchełp? Tak-tak…» Potym u naš muzyčny čat zaleźli, dzie my pišam, chto dzie stanovicca hrać. «Dyk ty kaardynatar, ci što»? Kažu, nie, nijaki nie kaardynatar.
Paśla, kaža Cimate, jaho advieźli ŭ Centralny RAUS. Tam adna z rabotnic praviała «palitinfarmacyju».
«Kazała: vy pavinny być udziačnyja dziaržavie! Dy vy viedajecie, kolki vašych suajčyńnikaŭ u čarzie za našym hramadzianstvam stajać?», — zhadvaje Suładze, hramadzianin Biełarusi.
Paśla muzyku advieźli na Akreścina. U paniadziełak byŭ sud, dali 13 sutak. Adbyvaŭ u Baranavičach.
«Bolš za ŭsio chvalavaŭsia za sabak, — tłumačyć Cimate. — U mianie prosta try sabaki, ja pryvioz ich z Tbilisi, jany ŭ mianie treci hod užo. Usich z vulicy padabraŭ: Tetry, Pusik i Bimba zavuć. Ja časam nazyvaju ich Słon, Pusik i Masiusik.
Kali ja hraŭ na vulicy, to pakidaŭ ich u chlavie za MKADam udzień, uviečary zabiraŭ. I tut mianie zakryli, i ja nie viedaŭ, što ź imi. Vielmi pieražyvaŭ. U vyniku akazałasia, što maci dy siabry dapamahli. Vyklikali kinołahaŭ i śpiecmašynu, pieravieźli ŭ haścinicu dla žyvioł, ale padrabiazna ab hetym ja daviedaŭsia tolki pierad vychadam. Jašče niekalki dzion tamu mnie dasłali list, ale tam było napisana tolki: «Z sabakami ŭsio dobra».
I na Akreścina, i ŭ Baranavičach piersanał pavodziŭ siabie karektna, kaža Suładze. Ale ž ciapier jon zastaŭsia bieź instrumientaŭ — jany niedzie ŭ milicyi.
«Treba zabrać tielefony i trubu, bo kali niama truby, ja biez pracy. Potym budu dumać, što rabić dalej. Abaviazkova zajmusia vałanciorstvam. Budu vyvozić na mašynie vyzvalenych sutačnikaŭ, z Akreścina, z Žodzina, — kaža Suładze. — Na vulicy budu hrać usio roŭna, tolki pradumaju, što rabić z sabakami na vypadak novaha zatrymańnia. Nu i, moža, budu bolš aściarožnym.
Ci pierahledžu svoj repiertuar? Tak, dadam pieśniu «Hraj».
Zrazumiejcie — ja vielmi šmat času nie byŭ u Biełarusi, a kali pryjechaŭ dva tydni tamu, to byŭ u šoku — ad taho, jak tut usio źmianiłasia. Ja vyras u Minsku, ja chaču tut žyć. Svabodna dychać, svabodna chadzić, svabodna hrać i śpiavać. Jak i raniej, ja budu hrać i «Mury», i «Čarapach», i «Pieramien».
Pakul što Cimate zabraŭ sabak i źjechaŭ na lecišča. Z mamaj jon sustrecca nie paśpieŭ — jaje zabrali ŭ balnicu z karanavirusam i padazreńniem na pnieŭmaniju jakraz u dzień vychadu syna z-pad varty.
