Pra heta jon zajaviŭ siońnia, piša BiełTA. U Brest pamočnikam pryznačany Valeryj Vakulčyk, a ŭ Hrodna — Juryj Karajeŭ.
«Davajcie ščyra: u Hrodnie vyviešvali polskija ściahi. Nu, kali ich siońnia źniali, heta ž nie značyć, što tam u kahości ŭ hałavie čahości nie błukaje. Vy bačycie pavodziny niekatorych klirykaŭ našych cerkvaŭ — i katalickaj, i pravasłaŭnaj.
Tamu heta taksama zona vašaj adkaznaści, — skazaŭ kiraŭnik dziaržavy. — I naohuł vy pavinny razumieć, što za miežami našaj krainy nataŭcy nie ŭcichamirylisia, što b jany ni kazali».
Alaksandr Łukašenka ŭ suviazi z hetym zhadaŭ pra svaju niadaŭniuju telefonnuju razmovu ź dziaržsakratarom ZŠA Majkłam Pampiea. «U nas (Valeryj Paŭłavič viedaje) ź im vielmi dobryja adnosiny. Usio, što pišuć u Telegram-kanałach, — heta fihnia.
Ničoha jon ad mianie nie patrabavaŭ, była vielmi ciopłaja, dobraja takaja razmova. Ale ja jamu prama skazaŭ, pa-siabroŭsku: «Majk, niahledziačy na heta, ja ž razumieju, što adbyvajecca». I ja jaho papiaredziŭ: kali tolki tam tuzanucca z boku Polščy, Litvy i, moža, Ukrainy (heta navat nie abmiarkoŭvajecca, im nie da hetaha), a voś palaki i litoŭcy, u asnoŭnym palaki
(što tam litoŭcy — armii niama), — nu, my budziem adkazvać», — zajaviŭ Łukašenka.
«Jon mianie zapeŭniŭ, što hetaha nie moža nikoli być i nie budzie. Ja kažu: dobra, ja pačuŭ. My heta čujem, ale my pavinny reahavać. Ja pakul pra Minsku nie kažu, ja kažu pra hetyja zachodnija vobłaści», — raspavioŭ Alaksandr Łukašenka.
Mienavita najaŭnaściu važnych učastkaŭ pracy na adpaviednych napramkach Łukašenka patłumačyŭ pryznačeńnie Valeryja Vakulčyka i Juryja Karajeva na pasady pamočnikaŭ pa Bresckaj i Hrodzienskaj abłaściach. «Tamu ŭ mianie inšych bolš nadziejnych niama. Ja razhladaŭ inšyja ŭčastki pracy. Ale ŭsio-tki dumaju, što heta najvažniejšyja. Tam jość nad čym pracavać, — skazaŭ Łukašenka. — Asabliva, Valeryj Paŭłavič, zachodni kirunak. Budučy supracoŭnikam i staršynioj KDB, zaŭsiody hetamu ŭvahu nadavali. I tym nie mienš bačycie, jak atrymałasia. Tamu ŭsie hetyja viedy treba Juryju Chadžymurataviču pieradać».
«Tamu nielha supakojvacca i pa nahody voś hetych metaŭ, što im, palakam, patrebna ŭsia Biełaruś. Vy viedajecie, navat kali ŭsio NATA ŭvojdzie ŭ Biełaruś, u ich heta nie atrymajecca. Navat kali my budziem adny, u ich heta nie atrymajecca. My za svaju krainu zahiniem usie. Nie daj boh, viadoma. Jany pavinny heta viedać», — reziumavaŭ Łukašenka.
Stała viadoma, pra što razmaŭlali Pampiea i Łukašenka
