BiełTA
Pra heta jon zajaviŭ siońnia, naznačajučy novych pamočnikaŭ pa Hrodzienskaj, Bresckaj abłaściach i Minsku [Karajeva, Vakulčyka i Barsukova], piša BiełTA.
«Nam treba nie farmalnaj zrabić pracu narodnych družyn. Jany pačali pracavać, ale jašče ŭ poŭnuju siłu nie razharnulisia. Vy bačyli, jak było ŭ Kyrhyzstanie: chaos najpaŭniejšy, usie siłaviki raźbiehlisia, niama kamu abaraniać krainu. Chto ŭziaŭ na siabie adkaznaść? Narodnyja družyny. Jany padciahnuli tych, chto paraźbiahaŭsia, jany śpiecsłužby padciahnuli da siabie i vajskoŭcaŭ. I stvaryli mahutnyja narodnyja družyny. I na praciahu sutak pahasili ŭsie pažary», — adznačyŭ Łukašenka.
«Tamu narodnyja družyny pavinny pracavać. Jany ŭrešcie pavinny schamianucca i abaraniać. Nie treba krainu, my z vami — hienierały i inšyja ludzi, amapaŭcy, unutranyja vojski, armija — zabiaśpiečym abaronu krainy. Chaj zabiaśpiečać abaronu svaich damoŭ», — skazaŭ jon.
Jon adznačyŭ, što ŭ mabilnyja atrady varta pryciahvać byłych vajskoŭcaŭ.
«Pahladzicie, kolki zvarotaŭ hetych byłych vajskoŭcaŭ, afhancaŭ. Kolki mužykoŭ, a žančyn… jašče bolš, čym mužykoŭ: vaźmicie nas, my budziem u družynach, my budziem u atradach, my mnohaje možam!
Čamu nie pryciahnuć nam, až da ŭzbrajeńnia, u hetyja latučyja atrady byłych vajskoŭcaŭ?
Jany mohuć nam vydatna dapamahčy. I treba, kab kožny čałaviek adčuŭ, što jon abaraniaje svaju siamju i svaju ziamlu», — reziumavaŭ Łukašenka.
