Miemaryjał Bandarenku na miescy, adkul jaho zabrali ludzi ŭ cyvilnym, da jaho likvidacyi.
Ab hetym jon zajaviŭ siońnia na naradzie pa aktualnych pytańniach zamiežnaj palityki, piša BiełTA.
Łukašenka adznačyŭ, što štodnia atrymlivaje vielizarny masiŭ infarmacyi.
«Ja prosta chaču vam pracytavać z ahladu. Kamu treba, toj zrazumieje. Voś ich vykazvańni: «Pavodziny siłavikoŭ (heta častka cytaty) pakazvaje rost strachu i bojazi dziaržaŭnaj ułady ŭ dačynieńni da biełaruskaha naroda» [słovy biskupa Juryja Kasabuckaha — Naša Niva]. Heta adzin ź śviataroŭ piša. Druhi [Siarhiej Lepin, pres-sakratar Biełaruskaj pravasłaŭnaj carkvy] toje samaje kaža: «Nie razumieju, navošta hety ździek z partretaŭ zahinułych, z kvietak u ich pamiać, navošta heta sataninskaje źnievažańnie łampad i ikon, baraćba ź impravizavanym miemaryjałam u dvary jaho doma, uzdoŭž daroh? U čym sens?»- začytaŭ kiraŭnik dziaržavy.
Łukašenka nahadaŭ, što napiaredadni ŭžo kazaŭ pra zadumu, pa jakoj u Biełarusi arhanizoŭvalisia pratesty. «Heta zadumy adtul — z Polščy, Litvy i Amieryki. A moža być, jašče ź inšych (krain). Hetyja intryhi pieradajucca praz našych źbiehłych, nie budu taksama nazyvać hetyja proźviščy», — adznačyŭ jon.
Łukašenka źviarnuŭ uvahu na toje, što paśla niaŭdałaha «blickryhu» niepasredna ŭ dzień vybaraŭ i paśla ich praciŭniki dziejučaj ułady stali patrabavać pieraliku hałasoŭ. Ale, ubačyŭšy hatoŭnaść da hetaha, stali zaklikać da paŭtornych vybaraŭ, pravodzić tak zvanyja mirnyja maršy. «I kali jany atrymali sihnał, što my možam pravieści paŭtornyja vybary, nastupnaje patrabavańnie — dobraachvotnaja zdača ŭłady, heta značyć zdača krainy. I ich praktyčnyja dziejańni, u asnoŭnym u Minsku, — žorstkaja radykalizacyja, zaklik da strajku, zaklik nieadkładna zabirać układy ŭ bankach», — raspavioŭ Łukašenka.
U vyniku pratesnaja dziejnaść stała pieraciakać u dvarovyja terytoryi. «Jany bačać, što na vulicach ničoha nie atrymlivajecca, pratesnyja akcyi pačali sychodzić. Što rabić? Zakłapacilisia ž u Polščy, Litvie, Ukrainie ŭ hetych centrach, što dalej rabić, bo moža zatuchnuć naohuł, a treba ž pratrymacca choć by da ciopłych dzion. Jak byccam ciopłyja dni ich padymuć, — adznačyŭ Łukašenka. — Jany, nie atrymaŭšy vulicu, pajšli ŭ dvary. Zaŭtra jany pryjduć u vašy kvatery. U dvarach u ich taksama ničoha nie atrymajecca».
«Ale što naściarožvaje z hetaj infarmacyi: navošta iści ŭ dvor? Druhoje: navošta ŭ Minsku stvarać miemaryjały pad vyhladam mohiłak?» — skazaŭ Łukašenka.
Jon źviarnuŭ uvahu, što heta sproba akazać psichałahičnaje ŭździejańnie na nasielnictva: «Čałaviek, prachodziačy mima mohiłak u cudoŭnym, vydatnym Minsku, jaki ŭ jaho budzie psichałahičny nastroj, jašče na fonie paniki ad pandemii…»
«Ale što samaje niebiaśpiečnaje — pačaŭsia praces radykalizacyi. Heta ŭžo ŭsio adznačyli. I hetyja punkty, dvary stanoviacca, užo stali, miescam razborak. Chtości čaplaje prafašysckija stužački, chtości, nienavidziačy heta, prychodzić ich zrazaje. Pačynajucca bojki. I, jak vynik, toje, što adbyłosia na adnoj sa spartyŭnych placovak, — kanstatavaŭ jon. — Heta ja asabista davaŭ kamandu pabudavać tut spartyŭnuju placoŭku dla dziaciej. Jany jaje pieratvaryli ŭ mohiłki. Usie heta bačyli, i jany pościlisia, pastajanna pakazvajučy heta ŭsio. Da čaho heta pryviało, vy bačycie».
Alaksandr Łukašenka ŭpeŭnieny, što takija punkty supraćstajańnia ŭ dalejšym pry praciahu radykalizacyi mohuć stać miescam pačatku hramadzianskaj vajny.
«Heta hałoŭnaja meta — kali ničoha nie atrymlivajecca, jak jany pišuć, mirna, značyć, treba zładzić hramadzianskuju vajnu. Sto hadoŭ tamu heta było. My heta prachodzili. I naša Biełaruś pieratvorycca ŭ biezdań bojek sa zbrojaj baraćby, i siudy pryjeduć dla taho, kab kančatkova zamknuć hety sanitarny kardon. Chto hetaha choča? Vy? Dumaju, nie. Ja sapraŭdy hetaha nie chaču», — zajaviŭ jon.
«Ihar Piatrovič (kiraŭnik Administracyi Prezidenta Ihar Siarhiejenka), vaźmicie z hienieralnym prakuroram, proźviščy hetych dziejačaŭ viadomyja, i spytajcie, dzie i chto dazvoliŭ ździekavacca z abrazoŭ, łampad i kvietak, — skazaŭ jon.
— My akuratnym čynam vyvieźli hetyja miemaryjały tudy, dzie jany pavinny być — na mohiłki.
Kab ludzi bačyli, što my nie varvary. Jany (destruktyŭna nastrojenyja hramadzianie) ž heta napeŭna viedajuć. Ale im nie treba toje, jak dyktatar da hetaha staviŭsia, i tyja, chto vykonvaŭ — «raby». Jany ich rabami nazvali. Im heta nie treba. Im treba pakazać, što heta — varvary. A my pakažam, jak my heta rabili na samaj spravie. I treba, kab pravaachoŭnyja orhany dali im acenku. Chopić tryvać heta ździek!
My rot nikomu nie zakryvajem. Ale kažacie praŭdu! Skazaŭ niapraŭdu — adkazvaj».
Łukašenka akcentavaŭ uvahu: «Minsk u mohiłki pieratvarać nielha! Takoje mierkavańnie 99,9% minčukoŭ. Tamu miemaryjałaŭ, ab jakich pastajanna zajaŭlajuć, jak i budučaj hramadzianskaj vajny, u Minsku taksama nie budzie».
Jon raskazaŭ, što napiaredadni daručyŭ staršyni Minharvykankama i Natalli Kačanavaj jak upaŭnavažanamu prezidenta pa horadzie Minsku raspracavać adpaviedny prajekt pastanovy i ŭnieści na siesiju harsavieta dla pryniaćcia. «Sutnaść zaklučajecca ŭ naviadzieńni paradku ŭ Minsku. Biez usialakaha varvarstva. Kab nie dać hetym niahodnikam papisvać, što my varvary.
Na hetym tydni paradak pavinien być naviedzieny ŭ Minsku», — zajaviŭ jon.
Jon taksama daručyŭ premjer-ministru i kiraŭniku Administracyi prezidenta zaryjentavać usie rehijony krainy, kab i tam pastupili padobnym čynam.
«My ŭvachodzim u zimu, zima budzie niaprostaj.
Niezdarma ja tut biehaŭ pa palach i zaklikaŭ usich, što nam treba dastatkova narychtavać charčavańnia. Učora mnie dałažyli: stabilizacyjnyja fondy na ŭsiu krainu pa ŭsich praduktach charčavańnia narychtavanyja. U dastatkovaj kolkaści, navat u lišku, — skazaŭ Alaksandr Łukašenka. — I sumiesna z orhanami pravaparadku naviadzie paradak i padtrymlivajcie jaho ŭ hramadstvie. Kab nie było hetaha supraćstajańnia dalej: adny čaplajuć, inšyja zryvajuć, potym mardaboj, potym śmierć. Voś hetaha być nie pavinna. Hetyja ačahi treba z hramadstva prybirać».
Alaksandr Łukašenka źviarnuŭ uvahu i na važnaść padtrymańnia dyscypliny. «Ja ŭčora pra heta kazaŭ. Spravimsia z hetymi pytańniami, da nas nichto nie budzie mieć pretenzij. Ale pierš za ŭsio naš narod nie budzie mieć pretenzij. A toje, što nas pieravažnaja bolšaść, i toje, što niekatoryja raznuzdana siabie pavodziać, heta tamu, što my na heta da hetaha času hladzieli skroź palcy. Hetaha być nie pavinna. Tamu što lubaja chvaroba, kali jaje nie lačyć, pieratvarajecca ŭ fatalnuju chvarobu», — reziumavaŭ Łukašenka.
