Jašče ŭ vieraśni ŭ adnym ź minskich dvaroŭ adbyłasia šturchanina: žančyna chacieła źniać biełyja i čyrvonyja stužki, miascovyja chłopcy joj nie davali. U vyniku niadaŭna adbyŭsia sud nad adnym ź ich — chłopiec atrymaŭ dva hady chatniaj chimii.
«Naša Niva» pahavaryła z Elinaj Dzianisavaj — toj samaj «nieabyjakavaj hramadziankaj», jakaja zrazała stužki.
Dzianisavaj 48 hadoŭ, pracuje ŭ mietro. Pra kanflikt jana pamiataje.
«Hetyja stužki — navošta jany pravakujuć ludziej, jakija z hetym nie zhodnyja? Jany vyviesili tyja stužki i [nibyta pakazvajuć], što hetyja try damy, kala jakich toje raźviesili, usie zhodnyja ź ich mierkavańniem. Heta ž zrazumieła, što simvalizujuć tyja stužački, pravilna? Niejkaje inšaje myśleńnie, što jany nie pryznajuć biełaruskija simvały. A my pryznajom biełaruskija simvały, čaho jany paviesili voś heta? — pytajecca Dzianisava. —
Jany vykazali svajo mierkavańnie, a ja vykazała svajo. Heta hramadskaje miesca, kožny maje prava vykazacca».
Elina kaža, što sama ŭ tym dvary nie žyvie: «U hetym dvary žyvie maja rodnaja siastra, ja da jaje časta chadžu, my razam sabačak vyhulivajem».
Siastra i zdymała kanflikt na videa, kaža Dzianisava. Paźniej pa matyvach videazapisu STB zrabiła repartaž:
«Ja viešała zialonyja stužački — ich čamuści źniali. I nie dajuć paviesić. Jak heta patłumačyć? Adhaniajuć, kažuć: my chočam, kab byŭ taki koler. Ja adkazvaju: a ja chaču zialeniońki!» — zhadvaje Dzianisava.
Toje, što jana navodzić paradki ŭ čužym dvary, Elinu nie zasmučvaje: «Heta naša Biełaruś, naša ahulnaja ziamla. Dvor — nie pryvatnaja terytoryja, ja ž nie pryjšła ŭ kvateru! Heta ahulnaja terytoryja biełaruskaha naroda!»
Padčas sutyčki Elina traŭmavała ruku: raściažeńnie. Jana schadziła da doktara i napisała zajavu ŭ milicyju.
Dniami byŭ prysud. Toj chłopiec atrymaŭ 2 hady «chatniaj chimii». Jaho pryznali vinavatym u chulihanstvie.
«Na sudzie ŭ mianie spytali, na jakuju sumu ja paciarpieła. Ja nie płanavała patrabavać niejkuju kampiensacyju, ale kali sud prapanavaŭ… Ja acaniła maralnuju škodu ŭ 250 rubloŭ. Ja nie nastojvała, ale sud prysudziŭ tamu chłopcu hetuju sumu mnie spłacić.
Ja nie chacieła, kab jaho tak žorstka pakarali, prasiła, kab jamu dali štraf — prosta kab jon viedaŭ, što jość pakarańnie. Ale paŭpłyvała, što jon mieŭ nie adno administratyŭnaje parušeńnie».
Elina kaža, što vieraśniovaja sutyčka ŭ jaje była nie apošniaja.
«Paru tydniaŭ tamu ŭ nas u rajonie pavychodzili niejkija małaletki. Ja vyjazdžała z dvara — daroha była pierakrytaja ludźmi. Tady ja ŭziała dziaržaŭny ściah i vyjšła z mašyny. A ŭ mianie jaho adabrali, złamali i vykinuli ŭ śmietnicu. Ja zabrała jaho adtul.
Ja nikoha nie čapała, ja pakazvała, što nie ŭsie lubiać bieł-čyrvona-bieły ściah. Navošta ŭ mianie zabrali maju majomaść? Heta narmalna — napadać na žančynu, jakaja im pa ŭzroście jak maci?»
Hety kanflikt taksama trapiŭ na videa.
Dzianisava kaža, što pracuje ŭ minskim mietrapalitenie enierhadyśpietčaram. Ź siłavymi struktrurami ni jana, ni jaje svajaki nie źviazanyja — chiba tolki syn słužyŭ u MUS, ale daŭno.
«Ale ja sama hatovaja iści pracavać u orhany — kab navieści paradak, kab ludzi vykonvali zakon. Kali niejkija hramadzianie z čymści niazhodnyja — zafiksirujcie svaju pazicyju. U vas inšaje mierkavańnie? Pradjavicie piśmova niejkuju papieru. A što heta za chadžeńnie takoje, što na vulicu nie vyjści? Parušajuć praviły ruchu, mašyny huduć — heta što, narmalna?
Na pracy ja adna ŭ dyśpietčarskaj, tamu my nie razmaŭlajem. A ŭ siamji — usie za dziejučuju ŭładu, usie svajaki.
Siłaviki vykonvajuć svaju pracu. Kali nichto nie parušaje — jany nikoha nie čapajuć. Jany zatrymlivajuć tych, chto pjany, pad narkotykami, chto nieadekvatny, razumiejecie? Ja nie baču, kab kahości biez nahody zatrymali».
Ale jak ža videa? Toje, dzie ludziej sa źviazanymi rukami prahaniajuć praz dubinki siłavikoŭ na Akreścina? Ci toje, dzie žurnalistcy «Našaj Nivy» siłaviki stralajuć u nahu?
«Nikoha nie bjuć, heta fejki. U nas nie toj mientalitet, kab źbivać ci hvałcić. Kali čałaviek vielmi ahresiŭny — nu viedajecie, jaho treba niejak prystrunić. A tak u nas siłaviki, milicyja, AMAP nastolki łajalnyja, što paraŭnajcie z Polščaj ci Francyjaj — tam nie hladziać, ci žančyna, ci stary.
A žurnalistka znachodziłasia ŭ haračaj kropcy, nie zabyvajciesia. Vy možacie trapić pad niejkuju razdaču ŭ centry niejkich padziej, heta niebiaśpiečna. Kali idzie efiekt natoŭpu, heta vielmi strašna, natoŭp moža zadušyć. Kali b siłaviki nie ŭmiešvalisia ŭ hety natoŭp, u nas była by druhaja Niamiha, kali natoŭp padušyŭsia ŭ mietro i zahinuli ludzi.
Nie, siłaviki nie bjuć i nie stralajuć. Jany prosta pałochajuć, kab ludzi razumieli, što jany mohuć padvierhnuć siabie niebiaśpiecy».
