BiełTA
Jon adznačyŭ, što na Usiebiełaruski narodny schod mohuć być zaprošanyja ŭ tym liku pradstaŭniki apazicyjnaha punktu hledžańnia, kali jany chočuć vieści dyjałoh i pracavać u imia krainy. «Abranyja delehaty, ale kali chto-niebudź z palityčnych, apazicyjnych — toj, chto choča razmaŭlać ad imia krainy, — my ich zaprosim, my ž damovilisia. Nam chavać niama čaho. Hramadstva pavinna viedać našu pazicyju», — skazaŭ jon.
Łukašenka dadaŭ, što ŭsio bolš i bolš ludziej adkryta zajaŭlajuć ab svajoj pazicyi ŭ padtrymku dziejsnaha prezidenta i ŭłady. «I ŭ paprok mnie staviać: pieršaje — pieradajcie prezidentu, kab jon bolš nie kazaŭ, što nie choča być prezidentam. Ja heta pačuŭ, maŭču. Ad hetaha majo mierkavańnie nie pamianiałasia, ale kažuć ludzi, maje prychilniki, jakija padtrymali nas. Pa-druhoje, adkryta i sumlenna kažacie toje, što my dumajem, ułada pavinna adkryta kazać, nie bajacca, nie vykručvacca. My, napeŭna, taksama heta robim. U tym liku i siońniašniaja narada», — raspavioŭ Łukašenka
Jon kanstatavaŭ, što ŭ Biełarusi jość i zaŭsiody byli ludzi, jakija jaho nie padtrymlivajuć, ale nieabchodna ličycca ź mierkavańniem bolšaści.
«My viedali, što jość ludzi, ich było niamała — kala paŭmiljona. Jany i raniej (prykładna stolki) nie hałasavali za dziejsnaha prezidenta. Dakładna tak adbyłosia i ŭ apošnija vybary. Ale treba ž razumieć, što kala 6 młn čałaviek prahałasavali za dziejsnuju ŭładu, za dziejsnaha prezidenta», — reziumavaŭ Łukašenka.
