Nobieleŭski łaŭreat zajaviła, što kali jana zaraz vierniecca ŭ Biełaruś, to paŭtoryć los Alaksieja Navalnaha — apyniecca ŭ turmie.
— Ciapier ja nie mahu viarnucca na radzimu. Tamu čakańnie novaj sustrečy ź Minskam ja patraču na toje, kab napisać knihu pra toje, jak heta adbyłosia, što ludzi skazali: «chopić», i što susied vystupiŭ suprać susieda. Pra toje — što ŭ našych turmach siońnia katujuć ludziej, jak kaliści ŭ łahierach, — raspaviała piśmieńnica.
Jana pryznałasia, što praca nad knihaj idzie vielmi ciažka — mnohija historyi vyklikajuć u jaje ślozy. Naprykład, heta i vystupleńni studentaŭ u sudzie z apošnim słovam, i prysud minčancy, jakaja napisała na asfalcie «Žyvie Biełaruś», i historyja žančyn, jakim daviałosia nielehalna pierachodzić miažu ź Litvoj.
«Chacieła napisać pra kachańnie i staraść. Ale daviadziecca pačakać…» — kaža piśmieńnica.
