Fota: Reuters
«Prychodžu ŭčora na pracu, i tolki zajšoŭ u dźviery, jak da mianie padychodziać dva milicyjanty.
Viedajučy, što mnohich lubiać zabirać prosta z pracy, ja padumaŭ: «Nu što ž, pryjšoŭ i moj čas pasiadzieć ni za što». Akazałasia, što ŭ nas učastak dla «refierendumu», i milicyjanty chacieli pravieryć zaplečnik, kab ja nie prynios jakuju-niebudź bombu.
Padzialiŭsia ŭražańniami z kalehami, i ŭsie adkazali toje ž samaje — vyrašyli, što heta pa ich pryjšli. U cikavy i strašny čas žyviem», — raskazaŭ staličny nastaŭnik.
Ci sapraŭdy adčuvalnaja prysutnaść vybarčych učastkaŭ u škołach, «Naša Niva» pacikaviłasia ŭ nastaŭnikaŭ.
«U nas u škole ŭčastki jość, — raspaviadaje nastaŭnica staličnaj škoły. — Ale na navučalny praces heta nie ŭpłyvaje. Z dyskamfortu — tolki supracoŭniki milicyi, jakija dziažurać i siadziać u nastaŭnickaj».
A voś nastaŭnica inšaj škoły kaža, što dla milicyi ŭ ich vydzielili asobny kabiniet, taksama asobny dla niepasredna vybarčaha ŭčastka, takim čynam pierakryli ceły kalidor, dziaciej, nastaŭnikaŭ tudy nie puskajuć.
«Na ŭvachodzie pastajanna dziažurać dva supracoŭniki, pilna prahladajuć rečy kožnaha vybarščyka i našy: «Vy kudy? Pakažycie sumačku».
