«Ja źviartajusia da ŭsiaho naroda Rasii.
Vašy lidary ŭ adnabakovym paradku vyrašyli napaści na susiedniuju krainu. Na krainu, jakaja maje ciesnyja histaryčnyja i kulturnyja suviazi z Rasijaj. Na ludziej, jakich vy nazyvajecie svaimi bratami i siostrami.
Hetaja vajna nikomu nie patrebnaja. Ni ruskim, ni ŭkraincam, ni ŭsiamu astatniamu śvietu.
Jašče nie pozna spynić hetaje złačynstva. Jašče nie pozna praduchilić hibiel tysiač ni ŭ čym nie vinavatych ludziej. Vy ŭsio jašče možacie paźbiehnuć biessensoŭnych achviar pa abodva baki frontu.
U dobra viadomaj usim nam pieśni havorycca, što sałdaty zahinuli ŭ tuju vajnu, kab ludzi ŭsioj ziamli spakojna nočču spać mahli. Ale ciapier vaša kraina pačynaje novuju vajnu, nastupstvy jakoj nikomu nie viadomyja.
Ci chočuć ruskija vajny? Ja chaču vieryć, što nie.
Nie maŭčycie! Nie zapluščvajcie vočy na niespraviadlivaść! Budźcie śmiełymi i rašučymi!», — havorycca ŭ zvarocie prezidenta.
