«Spravy dobra: lačusia. Ciapier bolš-mienš. Levaje vucha nie čuje, mahu chadzić, užo siońnia na vulicu vyvodzili. Hałava nie tak balić. Doktar kaža, što ŭsio adnovicca i budzie dobra», — raspavioŭ jon «Jeŭraradyjo».
Paśla ŭ kamientary Zerkalo.io jon dadaŭ pra abstaviny svajho ranieńnia:
«Snarad byŭ vielmi blizka. Bolš ničoha nie pamiataju, ačomaŭsia tolki ŭ špitali. Atrymaŭ kantuziju, a tak ceły. Ahłuch na levaje vucha, sutki byŭ biez prytomnaści. Byli hałaŭnyja boli, vanity. Zaraz usie narmalna, tolki trochi parušanaja kaardynacyja. Taksama trochi chadžu. Tyja, chto byŭ sa mnoj pobač, žyvyja i nie paciarpieli, ź imi ŭsio dobra…
Viartacca pryjdziecca pa-lubomu: tam maje paplečniki, tyja chto mianie paranienaha ciahnuli, mai siabry, adnadumcy-biełarusy. Kaniešnie, ja viarnusia da ich i budziem bicca z voraham dalej. Nu, a kali niešta zdarycca… Heta vajna, tut zaŭsiody niešta zdarajecca: i ślozy, i radaść».
Pra kantuziju Dzianisa Urbanoviča stała viadoma ŭčora.
Taksama ŭčora ŭkrainski Hienštab paviedamiŭ, što padčas udałaha nastupu ŭ Chiersonskaj vobłaści vorah adyšoŭ ź Mikałajeŭki. Urbanovič paćvierdziŭ «Jeŭraradyjo», što biełaruskija bajcy prymali ŭdzieł u hetaj apieracyi: «Usio žyvyja zastalisia i viarnulisia z zadačy. A heta samaje hałoŭnaje».
Čytajcie taksama:
U biełaruskuju rotu terabarony Ukrainy zapisalisia siamiora maładafrontaŭcaŭ
«U Žodzinie adviali ŭ dušavuju i stali dubasić. A pry vyzvaleńni milicyjanier skazaŭ: «Davajcie jamu dubinku ŭ sraku zasuniem»
