«Ja dalokaja ad palityki, ale va Ukrainie jość maje svajaki. Ja prosta za mir. Nu nie mahu pavieryć, što ŭkraincy buduć łupić pa svaich. Dajcie mnie fakty, dakažycie mnie heta», — pačynaje spadarynia Valancina.
Mama Ščerby naradziłasia va Ukrainie, ale ŭ 23-hadovym uzroście pierajechała ŭ Minsk. Pa siońnia dobra razmaŭlaje pa-ŭkrainsku, pad Kijevam žyvie brat Uładzimir.
«Svajaki skidajuć mnie videa adtul, jany nie ŭmiejuć ža ničoha mantavać. Potym pahladžu i nie splu ŭsiu noč, serca balić. Ja hladžu tolki troch ukrainskich ekśpiertaŭ pra vajnu — Aleha Ždanava, Ivana Jakavinu i Juryja Švieda. Bolš nichto mnie nie treba. Tut.by i Nexta — dla mianie heta nie kanały. U mianie nie źmianiłasia staŭleńnie da Łukašenki, ale ja nie mahu ŭklučać ciapier naša telebačańnie. Tolki jutub hladžu».
Nie tak daŭno Valancina Mikałajeŭna prylacieła ŭ Minsk ad syna z ZŠA.
«Tam całkam rasijskija kanały adklučyli, tamu ŭsie naviny ja daznavałasia tolki ad svajakoŭ. Dziakuj Bohu, nichto ź ich nie zahinuŭ. Brat rodny takija rečy raskazvaŭ… Nie chaču ich paŭtarać, bo cisk padymajecca. Jon na svaje vočy sustrakaŭsia z tymi, chto napadaŭ. Zapisvaŭ pacichu niejkija kadry, razmovy. Kali hetyja pryjšli, to zaminavali ziemli, a im treba harod zasadzić, kab choć niešta na charčy było. To zaprašajuć čałavieka ź minašukalnikam. Ciapier jany ŭžo volna žyvuć, orkaŭ bolš nie zastałosia tam».
Brat Uładzimir žyvie niedaloka ad Čarnobyla, u siale Ivankaŭ, pierajechaŭ tudy z Kijeva. Kali pačałasia rasijskaja ahresija, to Valancina Mikałajeŭna dva miesiacy nie mieła ź im suviazi. Kaža, što mocna pieražyvała hety čas.
«Ja nie vieru tamu, što kažuć na rasijskim TB. Na leciščy časam vymušana ŭklučaju telebačańnie, kali baču hetuju bł… Skabiejevu, to prosta adrazu kiepska. A Sałaŭjoŭ toj uvohule! Nie chaču, nie prymušajcie mianie abražać nikoha. Dajcie mnie fakty na stoł, jak kazaŭ Łukašenka, tady ja źmianiu svajo staŭleńnie. A hetaja havarylnia — ni pra što. Usie my možam havaryć. Ja vieru svaim blizkim i rodnym».
Pa pryjeździe ŭ Biełaruś Valancina Ščerba sutyknułasia z prablemaj, što ciapier syn nie moža pieravieści joj hrošy z ZŠA.
«Z Amieryki možna va Ukrainu dasłać hrašovy pieravod, a ŭ Biełaruś nielha! Ja ciapier zuby rablu, dyk nie viedaju, dzie ŭziać hrošaj. Ja ŭ Vitala adrazu paprasiła, ale jon nie moža, kaža, nu nie jechać ža mnie za 3 tysiačy dalaraŭ, kab tabie pryvieźci 500. U kancy leta znoŭ źbirajusia ŭ ZŠA. Kali ščyra, to raniej zaŭsiody rvałasia dadomu, a apošni raz navat nie chaciełasia viartacca. Ja prymušała siabie jechać. Ja nie «pieraabuvałasia», jak ciapier kažuć, u mianie niama nianaviści, niama adrynańnia radzimy, ale voś nie viedaju, što z saboj rabić».
6 červienia Valancinie Ščerbie spoŭniłasia 75 hadoŭ. Kali jaje vinšavała plamieńnica z Kijeva, to hučała sirena, i plamieńnica biehła chavacca ŭ bambaschovišča.
«Staŭleńnie da Pucina ŭ mianie 25 hadoŭ takoje ž, jak i ciapier. Mnie jon nikoli nie padabaŭsia, nikoli. Ja vychavanaja na tym, što ludziej nielha abražać, što navat da voraha treba stavicca z pavahaj, z honaram, a tut takoha niama i blizka. U mianie jość siabroŭka-rasijanka, ź jakoj časta razychodzimsia na hetaj temie. Ja joj kažu: dabro ŭsio adno pieramoža zło, i my ŭbačym potym, adkul hetaje zło pachodzić».
Valancina Ščerba kaža, što navat nie mahła pavieryć u toje, što Rasija napała na Ukrainu. Nie pavieryŭ adrazu i jaje syn.
«Jak tak? Biez abviaščeńnia vajny, jak Niamieččyna napała na SSSR u 1941-m. A ciapier Rasija hetaksama napadaje na Ukrainu. Potym Vital byŭ i za vašych, i za našych. Kaža, što tam, maŭlaŭ, nacysty i banderaŭcy. «Vitala, vybačaj, ale tvaja mama «banderaŭka» i «nacystka», admoŭsia tady ad mianie, rabi sa mnoj što chočaš, rasstralaj, nie pašancavała tabie», — adkazvaju. Ja dakładna pamiataju, što Bandera byŭ hierojem Ukrainy, z padručnikaŭ historyi jašče».
Pa słovach žančyny, jana vielmi radujecca, što śviet, u tym liku i ZŠA, dapamahaje Ukrainie.
«Jak ja mahu zdradzić svaim karaniam? Kali b da mianie ŭ chatu ŭvajšli bandyty, to chiba b ja nie abaraniałasia? Toje samaje i tam. Ja nie vieru, što Łuhansk i Danbas prasiŭ jaho [Pucina] pra dapamohu».
Što tyčycca Łukašenki, to Valancina Mikałajeŭna zastajecca na svaich raniejšych pazicyjach, choć i havoryć biez raniejšaha zachapleńnia.
«Łukašenkam ja zadavolenaja. Pravilna, što jon utrymlivajecca, ja malusia, kab jaho nie prymusili ŭleźci tudy. Jon vielmi mudra pastupaje. Ale ž jak ciažka jamu trymacca, jon ža na kručku ŭ Rasii. Treba, kab niešta ci niechta źmianiłasia ŭ Rasiei. Ja vieru, što Łukašenka svaju krainu nie addaść».
Spadarynia Valancina apošnija tryccać hadoŭ zajmajecca śpievami. Kaža, što z pačatku vajny jaje kalektyŭ prybraŭ z repiertuaru ŭsie ŭkrainskija śpievy, i jana admoviłasia tudy chadzić.
«Heta nie śpiecapieracyja, a vajna. A ŭ Rasii za słova «vajna» mohuć uziać za biełyja ručańki i termin dać. Fejkavyja naviny paŭsiul u Rasii. Ale ja ŭpeŭnienaja, što zło budzie pakaranaje», — kančaje jana razmovu.
Čytajcie taksama:
Maci Vitala Ščerby raniej maliłasia na Łukašenku, a ciapier stała suprać. Ščerba: Ja ŭ šoku
73-hadovaja mama Vitala Ščerby padpisała zvarot spartsmienaŭ: Ja malusia na partret Łukašenki rankam i viečaram
