«Ja nie tarhuju ludźmi. Ja nikoli tak nie rabiŭ i rabić nie źbirajusia. Tamu nijakaha torhu nie budzie. Ja nie budu tarhavacca, navat kali za hetym budzie niejkaja vyhada. Ja nikoli na heta nie pajdu. Ale tam, dzie možna pajści na niejki kampramis, treba iści. Heta ž naša hramadstva, jany rana ci pozna ŭsio roŭna vyjduć», — skazaŭ Łukašenka, kamientujučy paraŭnańnie budučaj amnistyi i pamiłavańniaŭ z «palityčnym torham z Zachadam».
Pry hetym jon jašče raz padkreśliŭ: kali možna pajści na kampramis, heta treba rabić, ale sapraŭdnym złačyncam prabačeńnia być nie pavinna. «Nielha być «dubavatymi» — voś my ŭstali ŭ pozu i ŭsio, nikoha nie bačym. Bo ž byli ludzi, jakija sapraŭdy pamylalisia. Niekatoryja siak-tak: napeŭna, ułada nie ŭtrymajecca, i ja pajdu [na pratesty]», — adznačyŭ jon.
Raniej anansavałasia, što bolš za 8 tysiač čałaviek buduć amnistavanyja. Užo viadoma pra niekalkich palitviaźniaŭ, jakija byli pamiłavanyja. Siarod ich — žurnalist «Radyjo Svaboda» Aleh Hruździłovič.
