Azaronak spytaŭ u Karpiankova pra apanientaŭ ułady ŭ svajoj maniery: «Jany pieršapačatkova takimi byli, našy apanienty, ci jany za miažoj pad kamandaj śpiecsłužbaŭ zachodnich prosta dehradavali da adkrytych nacystaŭ i varjataŭ?»
Karpiankoŭ adkazaŭ, što «jany ašaleli i dehradavali na fonie ŭsiaho taho, što adbyvajecca».
«Djabalščyna, realna. Bo ŭsie simvały, jakija tam jość, sataninskija. I ŭ ich nastolki ŭsialiŭsia djabał, što… Voś jość film «Šalonyja sabaki». Realna šalonyja sabaki, jakija zasłuhoŭvajuć tolki adnaho — śmierci», — adkazaŭ Karpiankoŭ.
Jon źviazaŭ apazicyjanieraŭ z nacystami i kałabarantami ŭ minułych vojnach.
«Nie vyklučajem, što jość i naščadki tych, jakija niemcaŭ sustrakali ŭ Pieršuju suśvietnuju, u Druhuju suśvietnuju. Słužyli im. <> I svajaki ich im prysłužvali. Usio heta, kaniečnie, jość, jano zachoŭvałasia. My, ludzi, staralisia ŭ hetaj situacyi im daravać — jak kažuć, syn za baćku nie adkazvaje. Akazvajecca, adkazvaje, i jašče jak. I jany, akazvajecca, čakali svajho momantu, kab siabie prajavić. I ŭsie hetyja varjactvy, jakija jany ciapier zajaŭlajuć, što jany pryjduć i niešta zrobiać…»
Prajšoŭsia Karpiankoŭ pa svaich byłych kalehach, jakija ŭstali na bok naroda padčas pratestaŭ.
«Jany — heta zvarjaciełyja, im tam płaciać, im heta ciapier treba, tamu što biez hetaha jany nie buduć atrymlivać svajoj uznaharody. I jany pavinny svaju ŭznaharodu paćvierdzić. Bo ja viedaju asobnych hierojaŭ, pahony nasili, heta byli bajaźliŭcy. Jon na zadańnie jedzie, u jaho z ruk usio syplecca. Tam bajcy bjucca, kahości skručvajuć, jon uciakaje z telefonam i ŭ hety čas vyklikaje dapamohu, nie ŭdzielničajučy ŭ siłavym zatrymańni abo abiasškodžvańni złačyncy. I jany ciapier tam siadziać i na kamieru zajaŭlajuć. Ja vielmi dobra ich viedaju. Dobra, što takija tam znachodziacca. Jany ničoha nie zrobiać. Heta prosta bajaźliŭcy, chłusy i zdradniki», — skazaŭ jon.
