«Mikitu rezka stała drenna, jaho mučyli mocnyja boli ŭ vobłaści žyvata, i my pajechali ŭ haradskuju balnicu. Chirurh ahledzieŭ jaho i skazaŭ, što patrebna terminovaja apieracyja. Kali kazać čałaviečaj movaj, u jaho zhniŭ apiendycyt, łopnuŭ i ŭsia zaraza pajšła ŭsiaredzinu. Dziŭna, što da hetaha nijakich simptomaŭ nie było, — raspaviadaje Taćciana, mama chłopca. — Jamu praviali pałasnuju apieracyju.
Heta było 12 žniŭnia. Ale što adbyvałasia potym, prosta ŭ hałavie nie ŭkładajecca. Jaho adrazu adpravili nie ŭ reanimacyju, a pakłali na kalidory. Stajała śpiakota, byli adčynienyja vokny, i jon tam lažaŭ 5 dzion z drenažnymi trubkami ŭ žyvacie. Za hety čas jaho nichto nie ahladaŭ, miadsiostry tolki antybijotyki kałoli. Mikita potym raspaviadaŭ, što boli byli nievynosnyja, ale abiazbolvańnie rabili tolki pa prośbie».
Pa słovach žančyny, na piaty dzień dźvie trubki źniali, a adnu pakinuli dla vyvadu vadkaści. Lekar nastojvaŭ, što treba jašče čas dla lačeńnia ŭ stacyjanary, ale baćki zabrali syna ź lakarni ź ćviordym namieram jechać dadomu.
«My razumieli, što pa darozie ŭ Biełaruś moža zdarycca što zaŭhodna. Pa darozie Mikitu mocna mučyli boli, ale jon ni razu nie skazaŭ pra heta, a ja bačyła, jak u jaho ciakli ślozy, — płača žančyna. — Pakul my jechali, ja maliła Boha pra dapamohu, było vielmi strašna, što mahu stracić dzicia.
Tempieratura padymałasia niekalki razoŭ vyšej za 39 hradusaŭ, jon rastavaŭ na vačach. Hnoj z rany i švoŭ pratočvaŭsia i litaralna rakoj ciok. U mašynie stajaŭ žudasny smurod, i ja ŭjaŭlała, što ŭ syna robicca ŭsiaredzinie, jak jamu baluča», — nie strymlivajučy śloz, raspaviadaje Taćciana.
Vymušany prypynak zrabili ŭ Arle, dzie źviarnulisia da miedykaŭ pa dapamohu. Ale daktary miascovaj balnicy admovilisia prymać biełarusa navat u takim krytyčnym stanie.
«Ja płakała i maliła pra dapamohu, ale nichto nie reahavaŭ. A potym ja skazała, što kali b chtości ź ich apynuŭsia ŭ takoj situacyi ŭ nas u Biełarusi, našy lekary nikoli b nie admovili. Tady nam prapanavali źviarnucca ŭ płatnuju kliniku.
Ale toje, jak jamu akazali tam dapamohu, nie ŭkładajecca ŭ hałavie: Mikitu «nažyvuju», biez abiazbolvańnia vydrali hetuju trubku, a śledam vyjšaŭ stryžań z hnoju. Jon kryčaŭ ad bolu, a lekar spakojna praciahvaŭ svaju pracu. Syn paźniej skazaŭ, što składvałasia ŭražańnie, byccam jon jakaja žyvioła, i tamu jahonych pakut nie zaŭvažali. Raduje tolki, što dziciaci stała lahčej, jon navat dramaŭ pieryjadyčna, i dadomu my dajechali bolš-mienš spakojna».
Pa pryjeździe ŭ rodny horad siamja źviarnułasia ŭ pryjomnaje adździaleńnie Słuckaj CRB. Tam chłopca ahledzieŭ chirurh i skazaŭ, što Mikitu patrebnaja jašče adna ekstrannaja apieracyja.
«Kali jaho rychtavali, u niejki momant pryjšoŭ Dźmitryj Viačasłavavič Carykaŭ i skazaŭ, što apieracyju jon sam praviadzie, choć pavinien byŭ inšy. Pamiataju jahonyja słovy: «Žyćcio vašaha syna visić na vałasku, u jaho zusim maleńki šaniec. Ale ja zrablu ŭsio, kab chłopiec nie pamior», — płača Taćciana. — A ja nie mahła zrazumieć, u mianie ŭ hałavie nie ŭkładałasia, što adbyvajecca».
Apieracyja doŭžyłasia try hadziny, a potym Mikitu advieźli ŭ reanimacyju, dzie jon prabyŭ pad aparatami jašče 5 hadzin. Jak paźniej patłumačyli baćkam, z-za spajek daviałosia vydalić častku kišačnika, kab vyratavać chłopca.
«Carykaŭ skazaŭ, što apieracyju, jakuju rabili ŭ Hielendžyku, praviali z pamyłkami, što nie da kanca ŭsio vydalili. U syna razrezany ŭvieś žyvot, jon schudnieŭ na 21 kh, i ciapier u 20 hadoŭ jon važyć usiaho 45 kh. A jašče Dźmitryj Viačasłavavič ździŭlaŭsia, što my naohuł Mikitu davieźli, skazaŭ, što Boh jaho litaralna na rukach danios da chaty, — płača žančyna. — I ja chaču skazać: naša historyja skončyłasia dobra tolki dziakujučy Dźmitryju Viačasłavaviču. Heta lekar z załatymi rukami, śpiecyjalist ad boha, i ja ŭpeŭnienaja, što mienavita Boh nam pasłaŭ Carykava. Jon pravioŭ hetuju najskładaniejšuju apieracyju, vyratavaŭ majo dzicia.
Niama miežaŭ majoj udziačnaści jamu, a taksama ŭsiamu kalektyvu reanimacyi i chirurhii. Jak jany dahladali našaha syna, jak padtrymlivali jaho maralna. Nizki maciarynski pakłon usim, ad lekaraŭ da «miedsiastryčak», za vyratavańnie našaha Mikity.
Urešcie Taćciana paraŭnała adnosiny i ŭmovy ŭtrymańnia pacyjentaŭ u Słuckaj CRB i ŭ Hielendžyku. Pa jaje słovach, naša balnica moža zdacca rajem.
«Umovy, u jakich tam lažać pacyjenty, žudasnymi nazvać mała. I heta ŭ kurortnym horadzie ź miljardnymi biudžetami! Staŭleńnie miascovych miedykaŭ tam nijakaje: nu, pamior čałaviek, značyć taki jaho los, dy i biez hrošaj ničoha nie vyrašajecca. A ŭ nas lekary zmahajucca za kožnaha! Prosta ludzi nie bačyli taho kašmaru, im niama z čym paraŭnać.
Paviercie, my nikomu ni ŭ adnoj krainie nie patrebnyja, akramia svajho rodnaha doma. Nie prajšoŭšy ŭsich hetych prystupak, nie bačačy ŭsiaho, nie treba kazać pra našyja balnicy i lekaraŭ. Chaj kažuć što zaŭhodna, ale ja zastanusia pry svaim mierkavańni: hałoŭnaje nie ŭmovy ŭ balnicy, a čałaviek, jaki akazvaje miedycynskuju dapamohu.
Padarožža ŭ «raj» mahło stać realnym dla majho syna, ale, dziakujučy našym śpiecyjalistam, siońnia jon z nami, — narešcie ŭśmichajecca słuččanka.
