Na hałoŭnym dziaržaŭnym telekanale «Biełaruś 1» vypuścili siužet, jaki hanić nastajaciela rymska-katalickaj parafii ŭ Sołach Smarhonskaha rajona ksiandza Leanarda Stankoŭskaha. U siužecie vykarystoŭvali słovy niekatorych prychadžan, jakija dali probašču niehatyŭnuju charaktarystyku, a samoha śviatara prapahandystka Ksienija Lebiedzieva zapisvała patajemna, biez dazvołu.
Akramia ataki na probašča (jak zajaviła Lebiedzieva, «kopii materyjałaŭ buduć pieradadzieny ŭ Apostalskuju nuncyjaturu i Śviaty Prastoł»), viadučaja aburyłasia freskaj u kaściole z vyjavaj Varšaŭskaj bitvy 1920 hoda. Karcina była napisanaja nieŭzabavie paśla hetaj padziei, jakaja adyhrała vialikuju rolu ŭ historyi Jeŭropy. Tady Polšča zmahła spynić nastupleńnie armii savieckaj Rasii i dabicca pierałomu ŭ chodzie vajny. Heta adbyłosia 15 žniŭnia, va ŭračystaść Uśpieńnia Praśviatoj Baharodzicy.
Niekatoryja ŭdzielniki bitvy śćviardžali, što bačyli ŭ niebie nad polskimi akopami Dzievu Maryju, jakaja dapamahała abaranicca ad ateistaŭ-balšavikoŭ. Pieramoha nad rasijskimi zachopnikami ličycca cudam, jaki byŭ ździejśnieny praz pasiarednictva Božaj Maci. Tamu freska ŭ hetym chramie nie ździŭlaje. Namalavany na karcinie i śviatar, jaki malitvaj umacoŭvaje sałdat.
Adnak, na dumku rabotnicy dziaržtelekanała, karcina «zaklikaje da raspalvańnia nacyjanalnaj i relihijnaj varožaści», a najaŭnaść takoj freski ŭ kaściole śviedčyć pra toje, što «asobnyja słužycieli kłapociacca nie pra vyratavańnie dušy, a pra viartańnie Zachodniaj Biełarusi ŭ skład Polščy» (paśla paražeńnia ŭ saviecka-polskaj vajnie Maskva addała Varšavie častku zachodniaj Biełarusi i Ukrainy). Na dumku Lebiedzievaj, «Polšču pa-raniejšamu mučać fantomnyja boli, i jaje ŭłady surjozna hladziać na toje, kab zachad Biełarusi viarnuć u svoj skład».
Za savieckim časam u chramie zafarbavali hetuju fresku, a paśla padzieńnia SSSR, pry restaŭracyi ałtarnaj častki, karcinu adnavili i nanova aśviacili. Ale zaraz, pa słovach probašča, jakoha zapisali na schavanuju kamieru, nakont fresak «pryjazdžali z rajvykankama, skazali zafarbavać». Adnak śviatar «suprać, tamu što jany dabrasłavionyja, aśviačonyja, tamu chto zaraz dakraniecca da hetaha?». «Ja, naprykład, bajusia», — dadaŭ jon.
Aproč freski z «Cudam na Viśle», chram upryhožany vyjavaj abarony Jasnahorskaha manastyra ŭ 1655 hodzie ad šviedaŭ.
Napiaredadni ŭ svaim telehram-kanale Lebiedzieva abrynułasia jašče na adnaho śviatara — probašča parafii ŭ Hožy Hrodzienskaha rajona ksiandza Paŭła Šančuka. Prapahandystku aburyŭ radok na parafijalnym sajcie, jaki, na jaje dumku, śviedčyć pra toje, što «niekatoryja ksiandzy dahetul nastalhirujuć pa Polščy i nie saromiejucca pra heta pisać na sajcie kaścioła». Takuju vysnovu Lebiedzieva zrabiła z hetych dvuch skazaŭ: «Da vosieni 1939 hoda Hoža žyła spakojnym žyćciom. 1 vieraśnia 1939 hoda z pačatkam Druhoj suśvietnaj vajny pačałasia novaja savieckaja historyja, vyvučeńnie jakoj chaj zastaniecca dla inšych».
