Uładyka Arciemij u 2020 hodzie na praktycy pasprabavaŭ uvasobić idealny vobraz toj Carkvy, jakoj jana, na dumku, ja miarkuju, vielmi mnohich, pavinna być.
Najbolš kaštoŭnym i ŭražalnym heta było ŭ tym liku i tamu, što akurat ad ijerarchaŭ toj Carkvy, da jakoj naležaŭ jon, takoha mała chto čakaŭ — zhodnickaja pazicyja inšych jepiskapaŭ vyhladała kudy bolš pradkazalnaj, čakanaj i navat u peŭnym sensie naturalnaj.
Kalehi Arciemija zrabili tady i robiać usio ad ich zaležnaje ciapier, kab davieści, što ŭvasobleny im vobraz Carkvy — pamyłkovy i škodny, što nasamreč jana zusim nie takaja. I starańni ich niebiespaśpiachovyja, treba skazać. Ale archijepiskapa Arciemija heta ŭžo nie tyčycca.
Jon u pierałomny čas zrabiŭ svoj śviadomy asabisty vybar i, samaje hałoŭnaje, — ad jaho nie adstupiŭsia dy hodna datrymaŭ da kanca. Straciŭšy vysokaje stanovišča, zachavaŭ sumleńnie, pavahu da siabie z boku navat zusim nie relihijnaj častki hramadstva i, što taksama niemałavažna, miesca ŭ historyi.
Takaja nalepka z cytataj archijepiskapa Arciemija visieła ŭ adnym ź minskich liftaŭ viasnoj 2021 hoda
Dumaju, dla jaho asabista apošniaje taksama było vielmi važnym. Ź niešmatlikich intervju, dadzienych užo paśla adchileńnia, heta dobra vidać.
Dy jon navat i pramym tekstam kazaŭ: «Nie važny pačatak, važny kaniec. Hospadzie, jak chočacca pamierci, kab nie było soramna, što ja śviatar!»
I jamu heta niesumnienna ŭdałosia. Viečnaja pamiać!
Čytajcie taksama:
