Dzietki i «biarozavaja kaška» 1

Dźvie dački i syn u mianie. Oj, usiakaha było!

Jany sami ničoha vrednaha nia robili, u mienie dubiec vo tam vo tarčaŭ. I svaich vyraściła i ŭnukaŭ čatyroch vyhadavała, tam dubiec tarčaŭ, «biarozavaja kaška». Schavajuć, schavajuć, a jak padraśli, dyk dastanuć, pałamajuć, schavajuć, kab mama nia biła. A ja idu z raboty, iznova pryniasu, utorknu. Ja ich nia biła krepka, a papužaju. Pastrašyš tolki.

Adzin raz, to była krepka ŭdaryŭšy, ja i siahońnia žaleju. Za čužoje… Baba źviła. Idu z raboty, jany ž doma byli, mienšyja hety, ja znaju, što jany nikudy nikoli nie chadzili, jany byli dobryja ŭ mianie rebiaty, dziakuj Božańku. Tady, prychodzić baba, a ja heta bieź vnimanija, zabyła što jana splatliŭka, a jejnyja byli vrednyja rebiaty. Tolka ja da chaty, aj nu, lacić jana, heta takaja Tamara, kažać: «I tvaje rabiaty byli ŭ staražoŭcy vokny pabili. I tvaje tam rabiaty byli. Pryjedzieć učastkovy raźbiraca». Ja ž ŭžo im tutaka dobra dubcom dała, nie dubcom jak dubcom, na kalenki pastaŭlu, pastajać. Prychodzić sasiedka: «Što ty robiš? Nie nakazyvaj, jany tam nie byli». I hlažu, adna i druhaja biahuć, kažać: «Nu my znajem, što ty budzieš ruhacca na ich, što…»

Nu, ja nie chacieła, kab jany nidzie ni chadzili. U mianie vo, vidziecie sami, vo panasažyvała i ŭsiakich fruktaŭ, usiakaj, kab nidzie nie chadzili rebiaty pa čužych harodach. I nie lublu, z doma nie chadziła i sama, i rebiaty nie chadzili. I na ŭnukoŭ svarusia, kab nie chadzili nidzie. Vyraśli ŭžo bajbasy balšyja, aj, tolki da vodki vot pryvykli i ŭsio pić. Nie pamahajeć majo… Nu, pasvaryłasia, ale ž razabralisia, što ž jany tam ni byli, nie vinavatyja. Tak vot za ich, i nie adna ja, jašče tam babka toža taksama kažać. Vot za adnej skolka my pastradali, maje rebiaty pastradali, i hena baba była taksama strohaja. Aj, nie chacieli, kab badzialisia i vred rabić, a ŭ henaj byli vrednyja, jany i ciapier, jany i vyraśli vrednyja. Niekamu pamahčy było, adna, i na rabotu nada, i svajo, i na rabotu, i ŭsio na śviecie, nu dzie ž ty? Kab eta babula jakaja jašče była blizka, ci što-niebudź, a to nie było nikoha. Chadžu pa vioscy, prašu, kab pahladzieli, pryhladali ich i ŭsio, kab dzie-niebudź nie badzialisia. Nu ale dziakuj Božańku, što jany nidzie nie łazili. Nichto ni razu nie skazaŭ. Tut vo staruška adna žyła, dyk, pomniu, u jaje jabłyńka była, takaja sałodkaja. Prynosić karzinku jabłykaŭ, a jana biednaja takaja była, my jej sami pamahali. A jana prynosić jabłykaŭ. «Našto ž ty, — kažu, Maniečka, niasieš? Aj-ja-ja! Ty sama ź'si. U ciabie ž nima». «Ja pryniesła tabie za heta, što tvaje rebiaty dobryja ni razu ŭ mianie nie byli ŭ harodzie, ni razu nada mnoj nie paśmiejaliś». Pryniesła kanfiet raz pačačku takuju, nastajaščuju. «Heta za heta, što jany mianie nikoli nie naruhalisi». A ja što, što-niebudź znała, što ŭ jaje čaho nie chvatała, dam i jany i niasuć. Tady davolnyja, a ja im: «A što ž jana vam skazała?» — «Baba Mańka skazała «dziakuj».

Zapisana ŭ Šarkaŭščynskim r-nie

uladzimer.livejournal.com

Chočaš padzialicca važnaj infarmacyjaj ananimna i kanfidencyjna? Pišycie redaktaru «Našaj Nivy» ŭ TH