Telefanuje maja dačuška hadzinu nazad. Sa škoły. Pieramiena ŭ ich. Na fonie zvyčajnaha školnaha šumu ja i nie adrazu zrazumieła, što joj treba.
«Mama, ty pavinna mnie napisać zapisku, što ty zaŭtra niasieš za mianie adkaznaść, tamu što ja nie idu na dyskateku». Try razy pierapytała. Šukała łahičny łancužok. U hałavie hety marazm nie ŭkładvaŭsia.
-Jakuju dyskateku, dačuška?
-Na školnuju
-Zaŭtra, u vučebny dzień, u vas dyskateka?
— Nu tak, heta, jak jaho, mierapryjemstva. A ja nie idu. I nichto nie idzie, tamu što tam muzyka nie vielmi. Tudy ŭvohule adny bataniki chodziać. Pišy zapisku, što ty biareš mianie pad adkaznaść!!!
— Ničoha nie razumieju. Dy rastłumač, u čym sprava.
— Nam dyrektarka skazała, što zaŭtra, 25 sakavika, na płoščy Banhałor budzie mitynh apazycyi. Kali my tudy pojdziem, nas mohuć źbić dubinkami. Tak my na dyskateku nie chočam, my chočam pahladzieć, jak tam na mitynhu ŭsio budzie. Pišy zapisku!!!»
Dziejačy apazicyi zaklikali ludziej uviečary 25 Sakavika paśla pracy ŭskłaści kvietki da pomnika Janku Kupału.
Ułady bajacca, što Małady Front arhanizuje šeście «ad Kołasa da Kupały», ad płoščy Jakuba Kołasa da skviera Janki Kupały.
