Na 77‑m hodzie žyćcia paśla praciahłaj chvaroby adyšoŭ filozaf Žan Badryjar.
U pieršaj častcy «Matrycy» chakier Nea adkryvaje knižku Badryjara «Symulakry dy symulacyja», što sama vyjaŭlajecca padrobkaj — schoviščam dla kamputarnaha dysku. Zdajecca, u hetym epizodzie mieścicca bolej žadańnia režyseraŭ vykazać padziaku francuskamu filozafu, čym žadańnia zhrabna pryadkryć karty. U vyniku ŭpłyŭ Žana Badryjara na suśvietny intelektualny klimat vyjaviŭsia nastolki vialikim, što źjaŭleńnie błakbastera, jaki zbolšaha abaviazany svaim isnavańniem jahonym kniham, — usiaho tolki jašče adzin paradoks sučasnaści, adzin siarod mnohich inšych, preparavanych u jahonych pracach.
Inšym paradoksam možna ličyć toje, što jon nie ŭvažaŭ siabie za filozafa, adnosiačy svaju dziejnaść chutčej da vobłaści litaratury, žurnalistyki, publicystyki.
Da paezii, možam dadać. Razdražnajučy krytykaŭ svajoj nievyraznaściu, lehkadumnym vykarystańnie terminaŭ fundamentalnych navuk, Badryjar šukaŭ movu, jakaja zaciahvała b čytača ŭ praces filazafavańnia, vyvodziła b z raŭnavahi, padšturchoŭvała b da vysnovaŭ nia tak racyjanalnaha, jak emacyjnaha dy intuicyjnaha kštałtu: «Pustelnia — heta naturalnaje pašyreńnie nutranoj cišy cieła. Kali mova, technika, zbudavańni čałavieka jość raspaŭsiudam jahonych kanstrukcyjnych zdolnaściaŭ, dyk tolki pustelnia jość raspaŭsiudam jahonaj zdolnaści da adsutnaści, idealny vobraz jahonaj źnikłaj formy».
Naradziŭšysia ŭ 1929 h., da padziejaŭ 1968‑ha jon padyšoŭ užo stałym čałaviekam i navukoŭcam — vyvučaŭ i vykładaŭ niamieckuju movu, abaraniŭ doktarskuju dysertacyju, jakaja potym pieratvaryłasia ŭ knihu «Systema rečaŭ», paźniej zajmaŭsia sacyjalohijaj, vykładaŭ u Paryskim universytecie. Va ŭsialakim razie dla barykadaŭ jon byŭ zanadta iraničny addaleny, choć jahonyja idei pra tatalnuju symulacyju realnaści, pra medyjnyja spektakli, u jakija pieratvaryłasia sučasnaja palityka, znajšli b vodhuk siarod studentaŭ, što pisali na ścienach «Ježcie bahatych». Zrešty, nastupnaja jahonaja praca «Hramadztva spažyvańnia», što vyjšła ŭ 1970 h., mieła jaskravy adbitak tych padziejaŭ.
Šyrokuju mižnarodnuju viadomaść siarod ludziej, dalokich ad intelektualnych študyj, Badryjar nabyŭ paśla aperacyi «Bura ŭ pustelni» dziakujučy svajmu paradaksalnamu kamentaru «Vajny ŭ Zatocy nie było».
Uražany hrandyjoznaj medyjakampanijaj, videakamerami, ustalavanymi na bajavych rakietach, biaskoncaj płyńniu navinaŭ CNN, Badryjar pryjšoŭ da vysnovy, što značeńnie ŭ sučasnaj vajnie majuć nie praŭdzivyja pieramohi, ale ichnaje aśviatleńnie ŭ medyjach, bo dla hramadztva isnuje tolki toje, pra što havorać. Teza padałasia nadumanaj i vyklikała masu krytyki, staŭšy jašče adnym dokazam pahardy francuskaj filazofskaj škoły da «abjektyŭnaj realnaści». Abjektyŭnaść sapraŭdy vyklikała sumnieŭ — pieradusim u samoha Badryjara, dla jakoha zaŭsiody dva plus dva było čatyry plus toj, chto ličyć. Nia mienš kłopatu ŭčynili jahonyja kamentary dy 11 vieraśnia dy vajnie z teraryzmam.
77 hadoŭ — dastatkovy siońnia termin, kab Badryjar paśpieŭ stać žyvym klasykam. Ź jahonaj śmierciu Francyja paniesła niezamiennuju stratu — filazofija dla francuzaŭ nacyjanalny nabytak, jaje vyvučajuć u siarednich škołach. Jak by tam ni było, słova «symulakr» viedajuć usie. Čytačom ža zastajecca — zaležna ad pieravahaŭ — asałoda ci razdražnieńnie ad jahonych knih. A taksama sumnaja nahoda parazvažać nad słovami Badryjara, jaki pisaŭ pra toje, što «śmierć, badaj, adzinaje, što nia maje spažyvieckaj kaštoŭnaści».
