Alaksandr Łukašenka ličyć nieabchodnym žorstka zapytvać z kiraŭnikoŭ usich ranhaŭ mienavita za vyniki pracy.
«Ličycie ciapierašniuju razmovu pačatkam žorstkaha papytańnia z vas, — zajaviŭ jon 7 žniŭnia na sielektarnaj naradzie, pryśviečanaj uborcy ŭradžaju. — Ja vas papiaredžvaŭ letaś i ŭ kancy hoda. Ja čakaju, uhavorvaju, staŭlu zadačy. Nadydzie čas papytańnia i adkaznaści za svaju pracu. Ličycie, što jon nadyšoŭ».
«Heta nie tolki vajennych tyčycca: pravalilisia — adkazvajcie, płakać niama čaho,— skazaŭ Łukašenka, majučy na ŭvazie niadaŭnija adstaŭki ŭ suviazi ź niesankcyjanavanym palotam šviedskaha samalota nad terytoryjaj Biełarusi. — Hubiernatary pravalilisia, nie zrabili — adkazvajcie, členy ŭrada — toje ž samaje. Vy bačycie, što zusim niadaŭna niekalki ministraŭ pakinuli svaje pasady, biez šumu, biez pyłu, biez hvałtu. Ciahnieš — ciahni, vykonvaješ zadačy, daješ kankretny vynik — vialiki dziakuj».
«Ja da vas staŭlusia jak da svaich dziaciej, niahledziačy na toje što mnohija — maje adnahodki i starejšyja za mianie.I mnie siońnia adpravić u adstaŭku ministra ci hubiernatara — heta chvaroba, pakul nie zabudziecca, napeŭna, hod, i to ja potym praź niejki čas pytajusia: a jak tam hety, a jak tam toj? Ale inakš ja pastupić nie mahu, i nie treba na mianie kryŭdzicca. Ja nie mahu pravalić spravu
U nas dastatkova techniki dla taho, kab z vysokaj jakaściu ŭbrać uradžaj, ale nie pavinna być raschlabanaści, niearhanizavanaści. Heta pieranosicca na ludziej, stanovicca normaj pavodzinaŭ ludziej, i my potym adčuvajem pravały pa inšych kirunkach. Tamu naša zadača — padšturchoŭvać, prymušać ludziej pracavać, davać dobruju dynamiku i pastajanna, pastajanna trymać ich u tonusie, što ja i rablu».Łukašenka padkreśliŭ: «Siońnia złačynca toj, chto nie ŭbiare, navat kali nadvorje sapsujecca.
0
0
0
0
0
0
