ДАВЕДКА. Участак — 14 сотак, дом — 206 квадратных метраў; 1-ы паверх — пярэдні пакой, хол, гасцёўня, кухня, санвузел, гаспадарчы пакой; 2-і паверх — дзве спальні, санвузел, гардэробная; ацяпленне — печ-камін і газавае (плюс бойлер). Сярэдняя жыроўка зімой — каля 100 рублёў, летам — каля 50 рублёў.
— Дом я пабудавала за 12 кіламетраў ад мінскай кальцавой у вёсачцы Дзяржынскага раёна, дзе ўжо 20 гадоў жывуць мае сябры — прадзюсар Юрый Саваш з сям'ёй. Мне хацелася ўладкаваць сваё гняздзечка паблізу, але мая мара спела 20 гадоў, — усміхаецца Ірына Дарафеева, адкрываючы браму.
Залівіста крычаць суседскія пеўні, гучным брэхам сустракае гасцей руды касматы сабака Санча — сумесь двортэр'ера з чау-чау. Эфектную рудую будку — копію дома спявачкі — збудаваў для любімца сям'і тата Ірыны.
— Будоўля пачалася 6 гадоў таму. Я ўсім займалася сама: ад закупкі матэрыялаў да дызайну інтэр'еру. Сама ўсё прыдумляла, балазе шмат падарожнічаю, назіраю, ідэі нараджаюцца самі па сабе. Шмат што ў працэсе будоўлі прыдумвала на хаду: якая будзе мансарда, балкончык, дах…
Будоўля доўжылася тры гады, і вось ужо тры гады я займаюся дызайнам інтэр'еру. Я каля 10 гадоў давала па 130—150 канцэртаў на год, на знос, вельмі стамілася: канцэрты, універсітэт, пастаноўкі мюзіклаў, будаўніцтва хаты адбіралі ўсе сілы і сродкі.
Я раптам зразумела, што не магу купіць сабе новы строй, не кажучы пра ўпрыгожванні або элементарныя рэчы ў побыце — усе сродкі сыходзілі на будаўніцтва! І я ў загадным парадку сказала сабе «стоп!». Дах ёсць, сцены ёсць, астатнія праблемы вырашым па меры паступлення.
Бацькі мяне падтрымалі і два гады таму прадалі кватэру ў Магілёве і пераехалі ў мой яшчэ недабудаваны дом, каб дапамагаць і весці гаспадарку. Першы час нават жылі ў паходных умовах: без кухні і шафаў.
«У маім доме амаль усё беларускае»
— Як вызначаліся з памерам дома?
— Аднойчы мне вельмі спадабаўся адзін дом. І так атрымалася, што папярэдні праект гэтага дома мне падарылі. Пазней архітэктар з Дзяржынскага раёна адаптаваў праект пад мае пажаданні. Я вырашыла, што ў доме павінна быць дзве спальні — мая і гасцявая, цяпер у ёй жывуць бацькі. Пра дзіцячы пакой на той момант не думала, разумела, што ёсць магчымасць прадугледзець і яго, калі спатрэбіцца. У перспектыве гэта дом для жыцця, куды я пераеду, але зараз для мяне ён, хутчэй, дом на выхадныя.
— Пытанне камунікацый — электраэнергіі, ацяплення, каналізацыі — вырашана?
— У мяне мясцовая каналізацыя, ёсць вада, газавае ацяпленне, будаўнікі зрабілі цёплыя падлогі. Набыла печ-камін, якая можа абагрэць увесь першы паверх. У той жа час панурымі халоднымі вечарамі будзе прыемна любавацца на агонь. Адразу скажу, што ў маім доме ўсё беларускае: ад будматэрыялаў да мэблі. З імпартнага — толькі бытавая тэхніка і сістэма ацяплення, фрагмент італьянскай пліткі на кухні і дзве сцяны шпалераў у спальні.
— Што аказалася самым складаным?
— Самае складанае — пачаць, таму спачатку прыехалі бацькі і пасадзілі туі (усміхаецца). Я ездзіла па іх у Гродзенскую вобласць, купіла зусім малюсенькія, затое 176 штук. Зараз па перыметры ўчастка ўзвышаецца ўжо падрослая жывая агароджа.
— З фінансавага пункту гледжання ўсё было проста?
— Не зусім: выдаткоўвала ўсе свае зберажэнні, пазычала. Кухню купіла ў растэрміноўку на паўгода, потым так атрымалася, што працягнулі яе яшчэ на тры месяцы. Халадзільнік таксама ў растэрміноўку, яшчэ выплачваю.
Дапамагалі бацькі, я даўно марыла перавезці іх з Магілёва ў Мінск, каб часцей бачыцца. Калі я з'ехала з дому больш за 20 гадоў таму, можна сказаць, што бацькі мяне страцілі (усміхаецца). Таму яны прадалі кватэру і пераехалі ў мой недабудаваны дом. Пакінулі толькі невялікае лецішча пад Шкловам, з пчальніком — цяпер якраз там.
Яны шмат чаго робяць сваімі рукамі: самі збудавалі ў доме гардэробную, пад будучай тэрасай — склеп. Мама стварыла яшчэ адзін шэдэўр — вялікую прыгожую клумбу. У мінулым годзе мы высадзілі цыбуліны цюльпанаў, у гэтым мама вырашыла дзейнічаць глабальна, сказала, што людзі ходзяць міма, ведаюць, што тут жыве Ірына Дарафеева, таму і выгляд павінен быць годным (усміхаецца).
«Я жыву па законе трох Н: няма нічога немагчымага»
— Я вельмі люблю каваныя вырабы, таму ў хаце шмат розных каваных акцэнтаў, частку купіла ў Верцялішках на кірмашы майстроў, куды ездзіла з канцэртамі. Сцены часткова абклееныя шпалерамі, часткова аздобленыя дэкаратыўнай тынкоўкай. Я вельмі хацела, каб на другім паверсе былі мансардныя вокны, шмат святла і неба над галавой. Хтосьці прадумвае шафы, палічкі, секцыі. У мяне, наадварот, шмат вольнай прасторы: чым больш паветра і святла — тым лепш.
— А як адважыліся на эфектную ружовую кухню? Яна падобная на домік Барбі…
— Так, мая хрэсьніца зайшла, ахнула і спытала: «Ірына, ты што, бландынка?» Я адказала, што, напэўна, на кухні — так (смяецца). Але пагадзіцеся, колер не зусім ружовы, у ім шмат адценняў: і ружовы, і ліловы, і цёплыя крэмавыя ноткі. Пачалося ўсё з цёмна-фіялетавых бэлек на столі, нечакана яны атрымаліся менавіта з такім адлівам. Пад іх выбіралі плітку, затым ужо заказвалі кухню. І я не шкадую, у доме павінны быць яркія акцэнты. Прытым што па жыцці люблю прыглушаныя пастэльныя таны і дом зрабіла менавіта такім.
— Многія скардзяцца, што ацяпленне дома, асабліва ўзімку, — дарагое задавальненне. Сапраўды так?
— У нас цяпло рэгулюецца ў кожным памяшканні, а дзякуючы печцы-каміну ўвесь першы паверх можна абаграваць дровамі. Падлога з падагрэвам дае раўнамернае цяпло па ўсім першым паверсе. Гэта не толькі функцыянальна, але і эканомна. Батарэі на другім паверсе, як і тэмпературу падлогі, можна рэгуляваць асобна.
— А чаму на падлозе першага паверха — каменная плітка, а на другім — дрэва?
— Мая Дафна (шчанюк той-тэр'ера Ірыне падарылі на 35-годдзе. — Рэд.) не можа бегаць па дрэве, толькі па камені або дыванах — там, дзе ёсць счапленне з яе маленькімі лапкамі і кіпцюркамі. Таму гасцёўня першага паверха — гэта яе тэрыторыя. А паколькі я люблю ўтульнае дрэва — то другі паверх для душы: цалкам з хвоі. Вядома, першапачаткова думала пра дуб, але гэта былі б іншыя грошы.
— Беласнежная мяккая канапа ў гасцінай, нябось, з Італіі?
— На самай справе, ёй 20 гадоў, яна памятае яшчэ мяне студэнткай. Яе нанова абцягнулі, абнавілі механізм, драўляныя фрагменты перафарбавалі (усміхаецца). Цуд рэстаўратараў!
Я будавала дом па прынцыпе: жыць па сродках, зыходзячы з магчымасцяў. Самае дарагое ў хаце — гэта сам дом: сцены і дах. Вядома, хацелася дом з якасных парод драўніны, але часцяком купляла тое, што па «чырвонай цане». Пры гэтым я жыву па законе трох Н: няма нічога немагчымага.
Ёсць яшчэ добрая фраза: «Як атрымалася — значыць, так і хацелі». Таму што калі перажываць за кожную дробязь — а спачатку так і было — ніякіх нерваў не хопіць. У гэтым сэнсе будоўля мяне вельмі загартавала, я стала разумець, што нельга перажываць па дробязях, усё роўна самыя важныя ў жыцці рэчы — гэта здароўе і дабрабыт блізкіх.
