«Я паехала ў 2000 годзе да мужа. Спачатку ў Арабскія Эміраты. Потым мы пераехалі жыць у Судан. Жыццё, вядома, там вельмі цяжкае, і фізічна цяжка было. Нарадзіліся ў мяне дзеці. Дачка ўжо была да таго часу. Яна скончыла медыцынскі каледж. А два хлопчыкі нарадзіліся там. Пачыналі з нуля. Ён — архітэктар, я — хатняя гаспадыня», — расказала жанчына.
Спачатку сям'я жыла ў сталічным Хартуме, а потым пераехала ў іншы буйны горад краіны. Муж беларускі працаваў у кіраўніцтве будаўнічай кампаніі. Аднак з цягам часу Вольгу Агееву падвяло здароўе, жанчына нават запала ў малярыйную кому амаль на тыдзень:
«Лекары з таго свету выцягвалі. Пасля гэтага я прыняла рашэнне з'ехаць. Дзяцей выгадавала. Забрала сярэдняга сына, і мы з'ехалі».
Старэйшая дачка і малодшы сын дзеля пэўных абставін заставаліся ў Судане. Цяпер ім, адпаведна, 28 і 17 гадоў.
«Дачка там засталася. Вучыцца трэба было ў медыцынскім. Гэта быў каледж, потым статус інстытута атрымаў. Чакала дакументы», — расказала беларуска.
Па словах Вольгі, апошнім часам у Судане пачалася поўнамаштабная вайна. Расія некаторы час таму з мэтай эвакуацыі высылала за сваімі грамадзянамі некалькі бартоў, была магчымасць вывезці і беларускіх грамадзян.
«17 грамадзян Беларусі таксама вывезлі. Я вельмі настойвала, каб і яны з'ехалі. Дачка сказала: «Мы баімся ехаць у Хартум, бо нас могуць падстрэліць па дарозе». Гэта 200 км па шашы. І вось яны засталіся, — падзялілася падрабязнасцямі Вольга Агеева. — А ў іх горадзе было спакойна сем месяцаў. А потым туды ўвайшлі гэтыя сілы хуткага рэагавання — яны па сутнасці рабункам займаюцца, бандытызмам і каменя на камені не пакідаюць. Ад Хартума, сталіцы, ужо нічога не засталося. Прыйшлі заваёўваць іншыя тэрыторыі. Я так зразумела».
«Мая сям'я сабралася з усім, што было ў іх там, са сваякамі. Усё кінулі. Пагрузіліся 12 чалавек у пазадарожнік, паехалі на поўнач краіны. Начавалі абы-дзе, ледзь не ў пустыні. У далёкага сваяка мужа ў горадзе Вадзі-Хальфа ёсць дом, там іх прытулілі. Яны спрабавалі неяк выехаць у Егіпет. Ужо проста паўстала пагроза для жыцця. Егіпцяне адмовілі. Сказалі чакаць 6 месяцаў.
Тады маё цярпенне лопнула і я звярнулася ў амбасаду ў Каіры. І Мікіта (беларускі консул. — Заўв. БелТА) — вельмі добры чалавек, ён проста адразу ўзяўся дапамагаць маім дзецям. Усё зрабіў пісьменна. Выехаў да іх туды на мяжу на КПП. Двое сутак з імі правёў, іх там не кінуў. Аж да таго, што яны начавалі ў яго ў машыне, пакуль вырашаліся бюракратычныя пытанні».
У Маскве дзяцей Вольгі Агеевай сустрэла яе стрыечная сястра, і неўзабаве яны прыедуць у Беларусь. Наперадзе, вядома, яшчэ шмат клопатаў.
«Планы пакуль расплывістыя. Дачка хоча працаваць лекаркай. Трэба неяк будзе легалізаваць дакументы. Чым зоймецца малодшы — пакуль пад пытаннем. Школа ў яго не скончаная — 17 гадоў. Рускую яны ведаюць на размоўным узроўні. Пытанняў шмат», — прызнаецца беларуска.
Чытайце таксама:
СМІ апублікавалі відэа, на якіх, як сцвярджаецца, украінскі спецназ палюе на вагнераўцаў у Судане
«Дзеці крычалі ўслед: «Нігер-нігер…» Як жывецца ў Магілёве інтэрнацыянальнай пары
