Былы маладафронтавец Зміцер Хведарук быў затрыманы ў дзень выбараў на ўчастку — сфатаграфаваў дзірку ва ўрне для галасавання.
«Пачынаючы з вечара 9-га жніўня праз вокны камеры «42» разносіліся самыя жудасныя крыкі болю, крыку, адчаю, зьбіцьця, дубінак, удараў, гвалту… Самыя мярзотныя галасы сілавікоў. Людзей мучылі не на плошчы дзесьці… А ў турме… Бездапаможных… З самай раніцы да самай начы і так нон-стоп. Час ад часу я глядзеў у невялікае вакенца з малітвай і надзеяй, што не ўбачу зараз маіх родных і блізкіх… Вас раз'юшвалі калі-небудзь суседзі, якія гучна і позна слухаюць музыку і крычаць? Памятаеце свой стан?
Памножце гэта на мільён! Асабліва з-за таго, што вы трымаецеся за краты і разумееце поўную бездапаможнасьць ды не можаце заступіцца за тых, каго катуюць, збіваюць да паўсьмерці, змушаюць крычаць «люблю амап», душаць, бьюць галавой аб бетонныя сьцены… І гэта не жудасны фільм пра 30-ыя ў СССР, гэта не фільм пра дыктатуру Салазара, гэта Менску 2020…
Карацей з начы 12-га я проста ад жудаснага стрэса пачаў у сьне заскокваць на вокны і крычаць, крычаць. крычаць: «уроды, што вы робіце». І гэта я, які фактычна фізычна не пацярпеў.
Дагэтуль, нават пасьля вызваленьня мне прыходзіцца праяўляць акт грамадзянскай мужнасьці (я зараз не жартую), каб пайсьці ў краму, выйсьці ў горад, ды адказаць на тэлефонны званок (тэлефон мне так і не вярнулі).У галаве пастаянна, асабліва ўвечары, усплываюць карцінкі і гукі Акрэсьціна… Я не магу нармальна спаць, засяроджваць увагу і часам стаў забывацца, пра што распавядаю.
Да 2020 мяне шмат разоў незаконна затрымлівалі, арыштоўвалі і нават аднойчы зьбілі амапаўцы да беспрытомнасьці і нанеслі ЧМТ. Але такіх жудасаў я не быў гатовы ўбачыць і перанесьці…»
