Čamu biełarusy dajuć interviju «Racyi» i «Eŭraradyjo» pa‑rasiejsku? Piša Siaržuk Vituška.
Na minułym tydni na roznych stancyjach prahučała niekalki siužetaŭ – nibyta na roznyja temy, ale nasamreč usie pra adno. Na Eŭraradyjo Alaksandra Čalej raspaviadała pra adzinaje testavańnie. Niekalki čałaviek zdali biełaruskuju movu na sto bałaŭ. Žurnalistka rasšukała dźviuch dziaŭčat z tych, što zdali na sto, i ŭziała ŭ ich interviju. A havaryli tyja dziaŭčatki… pa‑rasiejsku. Na tym ža Eŭraradyjo Valery Zuj raspaviadaŭ pra raskopki ŭ Połacku. Kiraŭnik raskopak radasna paviedamlaŭ pra ŭnikalnuju znachodku – staražytny kryž, na jakim vyjaŭleny kniaź, što trymaje na dałoniach chram. Ale znoŭ ža raspaviadaŭ «čisto po‑russki». I što mianie ŭžo zusim dabiła, na Radyjo Racyi ŭ prahramie «Metrapolitan» žurnalist kazaŭ pra spektakl u Kupałaŭskim teatry pavodle pjesy Karatkieviča «Kałyska čatyroch čaraŭnic», braŭ interviju ŭ režysera i vykanaŭca hałoŭnaj roli. Na žal, interviju hučała nie na movie Kupały i Karatkieviča. I tady mnie, jak tamu Stanisłaŭskamu, zachaciełasia zakryčać: «Nia vieru!»
Moj siabra skazaŭ mnie, što žurnalisty rabili ŭsio słušna – jany pavinny abjektyŭna adlustroŭvać tuju biadotnuju moŭnuju sytuacyju, jakaja jość u Biełarusi. A ja zapiareču sa svajho praktyčnaha dośviedu takoj alehoryjaj. Chvory čałaviek pavinien viedać svoj dakładny dyjahnaz. Ale doktar, akramia horkich lekaŭ, rekamenduje jašče stać pierad lusterkam i, nie zvažajučy na bol, raspravić plečy, rukami raściahnuć ułasnyja ščoki, zrabić sabie ŭśmiešku i skazać «Usio budzie dobra». Inšy raz my pavinny adychodzić ad zakonaŭ klasyčnaj žurnalistyki i stvarać mity. I ŭ pieršaj i ŭ druhoj i ŭ treciaj sytuacyi možna było znajści ludziej, niachaj nie hałoŭnych hierojaŭ, ale tych, jakija zmahli b dać interviju pa‑biełarusku. Bo vielmi važna dla radyjo rabić ź biełaruščyny pryvabny vobraz.
Prašu razhladać hetyja dumki jak zaprašeńnie da dyskusii.
