Alaksandr Łukašenka zajaviŭ, što žurnalistka Iryna Chalip admoviłasia vyjechać ź Biełarusi.
«Jana razumieje, što tut jana pakutnica, a tam jana nikomu nie patrebna, tamu jana i nie pajechała. Kali vy jaje chočacie kudyści zabrać, zaŭtra idzicie i zabirajcie».
Spn. Chalip prakamientavała zajavu kiraŭnika dziaržavy.
— Mnie prapanoŭvaŭsia vyjezd? I piersanalna Łukašenka ci chtości ź jaho paplečnikaŭ, napeŭna, prapanavaŭ, a ja admoviłasia? Cikava. U mianie, jak u mnohich žurnalistaŭ, prafiesijnaja pamiać. I kali b mnie chto-niebudź što-niebudź padobnaje prapanavaŭ, ja b heta zapomniła.
Paśla taho, jak Łukašenka skazaŭ Jaŭhienu Lebiedzievu byccam ja svabodnaja... Mahčyma jon mieŭ na ŭvazie, što Lebiedzieŭ pavinien vyvieźci mianie ŭ bahažniku.
Razumiejecie, mnie zabaronieny vyjezd.
Kali b ja ŭspryniała słovy Łukašenki jak instrukcyju da dziejańnia, to dajechała b chiba da Oršy, dzie mianie čakali b užo z kajdankami.
I paśla tych Łukašenkavych słovaŭ, napeŭna, miesiacy dva mianie ščylna «paśli» cichary... Navat nie «paśli», a demanstravali, što jany tut.
Ich bačyli ŭsie: susiedzi, dvornik, i ŭsie mnie pakazavali: «Usie hetyja mašyny ciabie pilnujuć». Heta ŭsio, u što vylilisia nieaściarožnyja słovy Łukašenki.
Nie ŭsprymajcie słovaŭ Łukašenki jak słovy, što majuć niejki sens.
