Dziorzki napad na rasijskaha dalnabojščyka, jaki jechaŭ na ptuškafabryku ŭ Baranavicki rajon, byŭ ździejśnieny dniom 14 lutaha. Kali kiroŭca fury spyniŭsia na stajancy, kab ahledzieć kuzaŭ aŭtamabila, jaho ŭdaryli zzadu pa hałavie, i jon zhubiŭ prytomnaść.
Anton Halukievič.
«Kali ja ačnuŭsia ŭ kuzavie refryžeratara, u mianie była panika. Dźviery byli začynienyja, poŭnaja ciemra. Ja z Rasii i viedaju, što, kali ciabie začynili ŭ refryžeratary, heta ŭsio, ciabie ŭžo niama ŭ žyvych»,— zhadvaje svaje adčuvańni Anton Halukievič.
Anton dabraŭsia da vuzkaha akienca dla pravietryvańnia ŭ dźviarach refryžeratara, razahnuŭ nakolki heta było mahčyma mietaličnyja kraty i staŭ klikać na dapamohu, ale biespaśpiachova.
Chvilin praz dvaccać pałonny adčuŭ, što mašyna kranułasia. Adjazdžajučy, Anton praz akienca zaŭvažyŭ na stajancy čyrvony mikraaŭtobus.Miarkujučy, što mienavita na hetaj mašynie moh pryjechać złačyniec, pałonny ŭłasnaj kryvioju zapisaŭ numar mikraaŭtobusa na ścianie refryžeratara (kali razhinaŭ kraty na akiency, jon mocna paraniŭ ruki, jany ŭsie byli ŭ kryvi).
Anton razumieŭ: navat kali złačyniec prosta pakinie jaho začynienym u kuzavie (a jaho kiroŭca fury jakraz pierad zahruzkaj astudziŭ), doŭha jon tam nie vysiadzić.Tamu prydumaŭ sposab pryciahnuć da siabie ŭvahu kiroŭcaŭ: jon staŭ zdymać ź siabie vopratku — majku, škarpetki — i kidać praz ščylinu ŭ akiency na darohu.
«Ale mašyny prajazdžali, byccam ničoha nie zaŭvažajučy.Potym fura spyniłasia, zahučała muzyka, a šum, jaki danosiŭsia z kabiny, spyniŭsia», — raspavioŭ Anton.
Kiroŭca zrazumieŭ — złamyśnik syšoŭ, kinuŭšy furu prama na darozie, vidavočna uśviedamlajučy, što budzie z začynienym u chaładzilniku kiroŭcam.
Vyratavać čałavieka, kinutaha ŭ kuzavie hruzavika, zimoj, udalečyni ad nasielenych punktaŭ i ludziej, moh tolki cud. I jon adbyŭsia — chvilin praz 15 paśla taho, jak fura spyniłasia, mima prachodziŭ rybak.Anton ubačyŭ jaho ŭ akienca i pačaŭ klikać na dapamohu. Pažyły mužčyna pačuŭ kryki, adkryŭ kuzaŭ i vypuściŭ Antona. Pa słovach kiroŭcy, jaho vyratavalnik, vidavočna, spałochaŭsia nie mienš, čym jon sam. I paśpiašaŭsia źbiehčy, jak tolki pałonny vybraŭsia z kuzava.
«Kali ja vyjšaŭ adtul, stolki ščaścia było, byccam ja druhi raz naradziŭsia», — pryznaŭsia vyratavany kiroŭca.
Tut ža patelefanavali ŭ milicyju, supracoŭniki DAI pryjechali litaralna praź niekalki chvilin. Anton pradyktavaŭ im numar mikraaŭtobusa, jaki jon bačyŭ na prypynku. Jak vyśvietliłasia paźniej, mienavita na hetym busie i pryjechaŭ złamyśnik.
Pa słovach Antona Halukieviča, jon i padumać nie moh, što ŭ našaj krainie na jaho voś tak, siarod biełaha dnia, mohuć napaści.A jašče pryznaŭsia, što byŭ pryjemna ździŭleny pracaj biełaruskaj milicyi: «Ščyra kažučy, ja byŭ pryjemna šakavany pracaj biełaruskaj milicyi. Tak apieratyŭna pryjechali, chutka złavili złačyncu. I staŭleńnie było vielmi dobraje. U nas by jany hadzin praź piać, napeŭna, tolki pryjechali na miesca zdareńnia. A tut, viadoma, chłopcy dobra pracujuć».
Ciapier Anton maryć chutčej viarnucca dadomu. Jon kaža, što paśla ŭsiaho, što ź im zdaryłasia, chutčej za ŭsio, u bližejšy čas admovicca ad pajezdak i voźmie adpačynak.I pryznajecca, što z žacham dumaje pra toje, što mahło b adbycca, kali b akienca było začynienym ci rybak nie prachodziŭ mima: «Na vulicy tempieratura była 0 hradusaŭ, u kuzavie — hradusa 2 marozu. A ja ŭ lohkaj vopratcy. Viadoma, kali b mašyna nie pryjšła na zahruzku, mianie stali b šukać. Ale da taho času nieviadoma, što b sa mnoj było. Mnie vielmi pašancavała. Vialiki dziakuj čałavieku, jaki pačuŭ moj kryk ab dapamozie i vyciahnuŭ mianie, i milicyi, jakaja chutka spracavała».
0
0
0
0
0
0
