U vioscy Parfienava na Dokšyččynie 5 žniŭnia adbuducca śviatarskija paśviačeńni — dva dyjakany atrymajuć sakramant śviatarstva i stanuć ksiandzami. Na uračystaści buduć prysutničać biskup Uładzisłaŭ Blin dy apostalski nuncyj Marcin Vidavič. Katalickija vierniki z Parfienava i navakolnych viosak ciaham apošnich dzion rychtujucca da ŭračystaści: upryhožvajuć kaścioł znutry i zvonku, dzieci nadzimajuć pavietranyja šaryki i vyviešvajuć pa‑nad scenaj na dvare, dzie budzie adbyvacca kancert miascovych školnikaŭ dy papularnaha siarod katalickaj moładzi połackaha hurta «Kadaš». Vierniki staviacca da svajoj spravy ź vialikaj adkaznaściu: treba ž prykłaści ŭsie namahańni, kab paśla nia było soramna za vyhlad svajho kaścioła.
A za mietraŭ piaćdziasiat ad kaścioła staić viaskovaja praduktovaja krama. Kala jaje na łaŭcy — kupka ludziej, jakich majučaja adbycca ŭračystaść asabliva nia cikavić. Dyj ci viedajuć jany, što maje adbycca? Niekatorych ź ich ja dobra viedaju. Padychodžu. Adzin pytajecca: — «Jak žyćcio? — «Narmalna». — «Ci pastupiŭ?» — «Tak, va ŭniversytet.» — «Kolki hod vučycca?» — «Piać hod.» — «Dyk heta ž p..iec, kolki času mazhi ja..ć!» Bolš razmaŭlać užo niama ab čym. Da kramy padychodzić adna miascovaja žančyna. Adzin žychar hołasna vitaje jaje słovami, jakija vyrazna pakazvajuć adnosiny hetych ludziej da słaboj pałovy čałaviectva: «Zdaroŭ, Marusia! Stań rakam — ja uprusia!». Taja burknuła: «Lepiej ja z sabakam pavitajusia, čym z vami», dy nachiliłasia da sabaki, što padbieh da jaje noh. Usia kampanija zaśmiajałasia dy praciahvała ab niečym hamanić, ščodra syplučy adbornym matam…
Z sumam padumałasia: usie ludzi — i tyja, što ščyravali ŭ kaściole, i tyja, što siadzieli kala kramy, — naradzilisia ŭ adnoj i toj vioscy, chadzili ŭ adnu i tuju škołu, pracavali na toj ža ziamli. A voś ža jakaja roźnica. Čamu niechta dumaje pra toje, što treba malicca Bohu, što treba dobra padrychtavać uračystaść, a ŭ niekaha ŭ hałavie adno pytańnie: dzie ŭziać hrošy na vypiŭku?
