U apošnija tydni Biełaruś robić sproby vyrvacca z
«Zamiežnaja palityka Biełarusi abumoŭlivajecca jak mierkavańniami biaśpieki, jakuju kraina zabiaśpiečvaje praz suviazi z Rasijaj, tak i ekanamičnymi mierkavańniami — i tut jaje pieršasnymi partniorami amal u roŭnaj stupieni byli Rasija i Jeŭrasajuz. U ideale dla Łukašenki adnosiny z Rasijaj i ES pavinny raźvivacca adnačasova, kab u jaho była bolšaja svaboda manieŭru. Adnak try apošnija hady taki padychod davaŭsia ciažkavata, bo ES demanstravaŭ usio mienš žadańnia raźvivać stasunki z uładami Minska ŭ vypadku, kali nie palepšaje situacyja z pravami čałavieka, demakratyjaj i ekanamičnymi reformami».
Heta, u svaju čarhu, adstrašvaje zamiežnych inviestaraŭ, jakija nie vierać mahčymaść doŭhaterminovaj supracy ź biełarusami.
«Kraina dasiahnuła vysokaha ŭzroŭniu zamiežnaj zapazyčanaści; jaje zołatavalutnyja rezierovy zastajucca małyja; Rasija nacelilisia na biełaruskija pradpryjemstvy i choča macniej intehravać Biełaruś jak hieastratehična, tak i ekanamična».
Marpłz mietafaryčna apisvaje zdolnaść Łukašenki zastavacca pry ŭładzie, zachoŭvajučy «niekatoryja vulicy adkrytymi dla ruchu i zakryvajučy ruch na inšych vulicach». Chvaroby režymu jon nazyvaje «jašče nie fatalnymi», a siońniašniuju metu łukašenkaŭcaŭ jon bačyć u «pačatku novaha dyjałohu ź ES ci z tymi častkami ES, jakija achvotnyja razmaŭlać». I Minsk u hetym vielmi navat moža dasiahnuć pośpiechu, zaviaršaje svoj analiz Marpłz.
