Jabłyčny spas u Minsku, archiŭnaje fota.
Niezadoŭha da Hałhofy, Isus Chrystos uźniaŭsia z tryma apostałami — Piotram, Jakubam i Janam — na haru Tabor u Halilei, dzie «pieramianiŭsia pierad imi. Abličča Jahonaje zaźziała, byccam sonca, a vopratka stałasia biełaj jak śviatło».
Apostały pabačyli, jak praroki Illa i Majsiej havorać sa Zbaŭcam. «I voś śvietłaja chmara pakryła ich, i z chmary byŭ čutny hołas, jaki kazaŭ: «Heta Syn Moj luby, jakoha Ja ŭspadabaŭ: Jaho słuchajcie!», — staić u Jevanhielli.
Ličycca, što na Tabory Chrystos upieršyniu pakazaŭ ludziam Svaju Boskuju sutnaść. Vučni asensavali, što pierad imi nie prosta prarok, ale sam Hospad. Ličycca, što siońniašniaje śviata nahadvaje viernikam pra nieabchodnaść duchoŭnaha pieramianieńnia i ŭdaskanaleńnia.
Na Spasa u cerkvach śviancali jabłyki i inšuju sadavinu. U hetaje śviata robicca pabłažka tym, chto trymajecca Splenskaha postu — dazvolena spažyvać rybu i vino.
Staradaŭnija padanni kazali, što ŭ dzień Jabłyčnaha Spasa Hospad adorvaje dušy ŭsich pamierłych dziaciej rajskimi jabłykami — pieršymi pładami novaha ŭradžaju. Tamu ŭ kaho chto pamior ź blizkich, toj nie jeŭ jabłyk da Spasa, kab na tym śviecie blizkamu nie zastacca bieź jabłyk.
Pra Spas jość šmat prymavak i prykmietaŭ.
Kali busły adlatajuć z poŭdnia Biełarusi raniej za Spas, vosień budzie rańniaja i chałodnaja. Kali paźniej za Spas — miakkaja i ciopłaja.
Pryjšoŭ Piatrok — apaŭ listok, pryjšoŭ Ilja — apała dva, pryjšoŭ Spas — pajšło leta ad nas.
Jaki druhi Spas, taki i studzień.
Spas — usiamu čas.
