U sto pieršy raz uźnik chalivarčyk na pradmiet biełaruskaj identyčnaści i VKŁaŭskaj spadčynnaści.
Sientymientalnaja mietafara: dreva moža raści. Jano moža raści kiepska. Chvareć. Jano moža amal zasychać pry kiepskich umovach, a paśla puskać novyja parastki. Jano moža navat złamacca, ale z taho ža korania puścić novy parastak praz peŭny čas i praciahvać žyć. Jaho mohuć nazvać drevam, a mohuć nazvać jabłyniaj. Mohuć nazvać Apfelbaum, kali jaho zachoča nazvać niemiec, ci apple-tree, kali anhielec. Jaho možna nazvać choć «bieriezkoj», ale jano nie źmienić svajoj struktury i nie źbialeje i nie skinie pładoŭ.
Naša dreva raskidvała nasieńnie, jakoje nie prarastała. Ci prarastała i jaho łamali da taho, jak novyja parastki nabirali moc. Tak byvaje z usimi drevami. Hladzicie: da jaho možna pryščapić navat niejkuju inšuju halinku, jak tataraŭ u Biełarusi, jakija pisali svaje kitaby, ci habrejaŭ, jakija prynieśli z saboj svoj niepaŭtorny smak.
Ad jaho možna adarvać halinku i pierasadzić na inšaje dreva, i my ubačym biełaruskija dyjaspary pa ŭsim śviecie. Ale sutnasna dreva nie mianiajecca. Jano raście, i ŭ jaho jość karani, kołcy na zrezie i historyja žyćcia.
Jaho historyja — nie vieličnaja i nie mizernaja. Jana prosta historyja hetaha dreva.
