Jak tyja neandertalcy, šmat chto z našych suajčyńnikaŭ źviartajucca adno da adnaho pavodle nazvy połu — «mužčyna» ci «žančyna». Amerykanski psycholah Lillian Glass u knizie «Ja čytaju vašyja dumki» ŭzhadvaje lekara, jaki vykazvaŭ pahardu padnačalenym medsiostram, nazyvajučy ich dziaŭčatami. U nas ža na hety «łaskavy» zvarot vymušanyja adhukacca nia tolki piatnaccacihadovyja, ale i sivyja pradavački, a «błatnyja» vykliki možna pačuć navat ad rachmanaha pracaŭnika.
Anhielščyna. U CHI—CHIII stahodździach anhielskaja mova ličyłasia mužyckaj. Zavajoŭniki‑narmany naviazali tamtejšaj arystakratyi francuski zvarotak «sir». Anhielcy zasvoili «sir» — i ŭžo heta słova vyklikaje asacyjacyi chutčej z sabakam Baskiervilaŭ, čymsia z francuzami. Dyk i nam nia varta źviazvać histaryčnyja kryŭdy z formaj zvarotku «pan», što blizkaja i halandcu‑pratestantu (van) i baśnijcu‑musulmaninu (ban), i ŭkraincu‑pravasłaŭnamu. Adža sam Bahdanovič da trochhodździa «Našaj Nivy» napisaŭ: «Vinšuju ad dušy, panovie…» Kali čałaviek adčuvaje ščyruju pavahu da siabie, jon bieź ironii ŭsprymaje ŭsialaki vietły epitet. Ale dla rasiejskamoŭnaha biełarusa mienavita zvarotak moža stać pieršym słovam, jakoje jon śviadoma vymavić pa‑biełarusku — niachaj jamu budzie z čaho vybirać.
