Asnovaju kalektyvu stali žurnalisty i hukarežysiory, što ŭ 1994 hodzie nie pa svajoj voli pakinuli dziaržaŭnuju radyjostancyju «Biełaruskaja maładziožnaja», jakuju prakamunistyčnaja kiebičaŭskaja ŭłada źlikvidavała napiaredadni pieršych u našaj krainie prezidenckich vybaraŭ.
Heta było niešta nievierahodnaje. Małady kalektyŭ, siaredni ŭzrost žurnalistaŭ — 24 hady,
ale bolšaść užo mieła dośvied pracy na prafiesijnym radyjo, mienavita ŭ «Maładziožcy». Biez adzinaj kapiejčyny dziaržaŭnych hrošaj na stvareńnie.
Čysta kamiercyjnaje radyjo, ale pry hetym — čysta biełaruskaje. Nijakaj rasijskaj papsy,
svabodny dostup da efiru słynnych biełaruskich muzykaŭ, jakim na dziaržaŭnym radyjo čaściakom pakazvali «ad varot pavarot». Nonkanfarmizm u viaščańni, u vypuskach navinaŭ, u padvodkach da muzyčnych kampazicyjaŭ. I mudraja kamiercyjnaja palityka mienadžaraŭ, što dazvolili «Radyjo 101,2» stać samadastatkovaj arhanizacyjaj, jakaja sama siabie zabiaśpiečvała.
A rekłamadaŭcy pavalili na hetaje radyjo ŭžo praź niekalki miesiacaŭ viaščańnia.
Jakija imiony vychodzili ŭ efir na hetaj chvali, byli viadoŭcami prahram! Iryna Kurapatkina i Volha Babak, Kasia Kamockaja i Lavon Volski, Volha Hardziejčyk i Sieviaryn Kviatkoŭski, Juraś Bušlakoŭ i Volha Karatkievič, Źmicier Łukašuk i Aleś Chmialnicki dy mnohija inšyja maładyja ludzi, šmat chto ź jakich staŭ viankom ajčynnaj žurnalistyki.
A hukarežysiory! Uładzimir Sakulski i Źmicier Novikaŭ, Źmicier Vasilkoŭ i Aleś Laškievič, Alesia Vieras i Aleh Piatrovič dy inšyja, — prabačcie, kali kaho zapamiatavaŭ.
Jak było kłasna pracavać! Aŭtar hetych radkoŭ ź vialikim zadavalnieńniem lacieŭ na pracu, kab apynucca na vulicy Revalucyjnaj, 8a na pačatku na siomuju ranicy, kab paśpieć padrychtavacca da efiru i paśla projhryšu skazać: «U Minsku 7 hadzin 1 chvilina, pracuje Radyjo 101,2, za pultam hukarežysior… (jany mianialisia) pry mikrafonie Hienadź Kieśnier. Dobraj ranicy! Pačynajem! I pajšła muzyka. A potym prahnoz nadvorja (my ich abyhryvali kožny na svoj kapył, što dadavała asobnaha impetu našamu radyjo), naviny, rekłama i hetak dalej.
Było viesieła, pracavałasia cudoŭna, atmaśfiera ŭ kalektyvie była — lepš nie prydumaješ.
Potym byli strašennyja dla nas apošnija žnivieńskija dni 1996 hoda. Da haniebnaha «plebiscytu» 24 listapada 1996 hoda zastavałasia jašče niekalki miesiacaŭ. Ale łukašenkava ŭłada vyrašyła pazbavicca praktyčna ŭsich nośbitaŭ niezaležnaj infarmacyi, kab zabiaśpiečyć pravadyru jašče bolšaje pašyreńnie mahčymaściaŭ.
30 žniŭnia 1996 hoda ŭ ofisie redakcyi vylez faks, u jakim, navat biez podpisu, paviedamlałasia, što z pryčyny pieraškodaŭ, jakija nibyta ładzić pieradatčyk na častacie 101,2 miehahierc dla kanała ŭradavaj suviazi «Ałtaj», ekspłuatacyja hetaha pieradatčyka spyniajecca
z 1 vieraśnia 1996 hoda. Čorny humar byŭ u tym, što ŭ dzień, kali z praklataha faksa vypaŭz hety list, u zasnavalnicy Radyjo 101,2 i eks-hałoŭnaha redaktara «Biełaruskaj maładziožnaj» Žanny Litvinoj byŭ Dzień naradžeńnia. Jak i ŭ jaje poŭnaha antypoda — Alaksandra Łukašenki. Jany naradzilisia ŭ adzin dzień, adzin miesiac i adzin hod. Voś jana — ironija losu.
My płakali nie chavajučysia i nie saromiejučysia adzin adnaho.
Paśpieli paviedamić słuchačam pra toje, što adbyłosia.
U apošnija chviliny viaščańnia 31 žniŭnia 1996 hoda tysiačy kłaksonaŭ aŭtamabilaŭ pa našaj prośbie zaśviedčyli pavahu da našaha radyjo. Vulica Niamiha litaralna huła
šmat chvilinaŭ, a daišniki nie viedali, što heta robicca. Nie viedali, što takim čynam našy addanyja słuchačy raźvitvajucca sa svaim lubimym radyjo, jakoje praisnavała krychu bolš za hod, ale ŭlubiła ŭ siabie dziasiatki tysiač ludziej.
Ale siońnia — nie pra miedyjnuju trahiedyju, ale pra śviata, jakoha, praŭda, niama. Tak, «Radyjo 101,2» spoŭniłasia 20 hadoŭ. I niachaj na našaj chvali viaščajuć inšyja, a ich raściažki visiać pa ŭsim horadzie, adnak sprava ŭ tym, što takoha «Radyjo 101,2» bolš nikomu i nikoli nie paŭtaryć. U adnu raku dvojčy nie ŭvachodziać.
