Padčas intervju Alaksandra Łukašenki pradstaŭnikam niedziaržaŭnych srodkaŭ masavaj infarmacyi zajšła havorka pra «čornyja śpisy» rok-muzykaŭ.
Žurnalist Jeŭraradyjo Źmicier Łukašuk spytaŭ: «Užo nie pieršy raz zadajom pytańnie pra prablemu ź viadomymi biełaruskimi rokierami, jakija jašče ŭ 80—90-ch byli vielmi papularnyja, ich uvieś čas pakazvali pa televizary, pieśni krucili pa radyjo, było šmat kancertaŭ. I voś u apošnija hadoŭ 15 ich niama na dziaržaŭnych kanałach, kancerty arhanizavać prablematyčna. Moža asłabić i naohuł dać lehiendarnym rok-muzykam zvańni narodnych artystaŭ?»
«Ščyra kažučy, nie viedaju, ź jakoha boku padyści da hetaha, — pryznaŭ Łukašenka. — Moža, sapraŭdy kahości niehałosna kudyści nie puskajuć. Moža, jany dzieści i nakasiačyli. Moža, nie čas i nie miesca tak da ich padychodzić, moža, jany źmieniać svaju pazicyju, kali jana niapravilnaja.
Mnie ministr kultury kazaŭ, što niama ŭ nas śpisaŭ. Ale byvaje, što admarožanyja dzieści nachamili, suprać dziaržavy.
Moža davajcie Davydźku daručym, kab jon daŭ im słova ŭ niejkim farmacie na telebačańni».
