Na Mahiloŭščynie za rulom ułasnaha BMV‑520 zatrymany pravasłaŭny śviatar, jaki byŭ vielmi pjany. Paśla taho, jak milicyjanty paškadavali i adpuścili śviatara, jon znoŭ vyjechaŭ na darohu pjany.
U vyniku ajca aštrafavali i na try hady pazbavili prava kiravać aŭtamabilem. Kalehi śviatara źviarnuli ŭvahu na toje, što takija volnaści jon sabie dazvoliŭ padčas Vialikaha postu.
Heta historyja zdaryłasia niepadalok Mahilovu, kudy ź vioski Ŭschod baciuška, vidavočna, skiroŭvaŭsia krychu pazabavicca (u salonie ź im była maładaja asoba, hetaksama napadpitku). Sproby supracoŭnikaŭ DAI pravieryć dakumenty ŭ kiroŭcy BMV plonu nia mieli: baciuška choć i chistaŭsia, ale nastojvaŭ, što nie ad harełki. Milicyjanty vyjavili niazvykłuju humannaść i adpuścili słužku Boha. Jakim ža było ździŭleńnie, kali praź niekalki hadzinaŭ znoŭ sustreli ajca Ŭładzimiera. Paśla taho na milicejskaj mašynie dastavili ŭ abłasny narkadyspanser. Utrymańnie alkaholu ŭ kryvi akazałasia ŭtraja bolšym za normu.
Carkoŭnaje kiraŭnictva pakul ustrymlivajecca ad acenak pavodzinaŭ svajho brata. Adno kryŭdujuć, što taki ŭčynak zdaryŭsia jakraz u dni Vialikaha postu, jakoha, jak akazałasia, trymajucca daloka nia ŭsie pasiaredniki pamiž Boham i viernikami.
Inspektar DAI Hałoŭnaha ŭpraŭleńnia ŭnutranych spraŭ Mienharvykankamu Juryj Krasnoŭ kaža, što pavahu pierad sanam śviatara adčuŭ paśla taho, jak pierastaŭ być «maładym i złym inspektaram». Pryznajecca, što adpuskaje śviatara‑kiroŭcu, navat nie praviarajučy dakumenty. Ale kaža, pilnaść usio ž nikoli nie pieraškodzić:
«Hledziačy ź jakoha boku pytańnie abmiarkoŭvać. Kali z pazycyi relihii, to ŭsio, što Bohu patrebna, to dobra. Ale toje, što zrabiŭ hety śviatar, to Bohu heta nie patrebna, to bok, jon sahrašyŭ. I my da jaho adnosinaŭ u hetym sensie nia majem. Ale naturalna, što jak asoby pry pasadzie, možam skazać: siadać za rul u niećviarozym stanie nielha, niavažna, chto ty — śviatar ci nie? A kali ty sahrašyŭ, to ŭžo nie źjaŭlajeśsia śviatarom. A tolki prosty kiroŭca, jaki parušyŭ praviły darožnaha ruchu. Jon ryzykavaŭ — i žyćciom ludziej, i svaim žyćciom. Jon parušyŭ zakon i boski, i zakon darožnaha ruchu».
Pierakazvaju Juryju Krasnovu hutarku z adnym sa śviataroŭ, jakoha najbolš aburyła, što «zalot» adbyŭsia ŭ časie vialikaha postu:
Krasnoŭ: «Nu, tady hareć jamu ŭ piekle ŭ iržavym «Zaparožcy»…
Karespandent: «Choć sam jeździć na BMV»
«Jość takija sučasnyja śviatary, jakija atrymali hety san dziela taho, kab mieć jakijaści pryvilei. Ale potym, jak kažuć, na vyšejšym sudzie ŭsim «zaličycca».
«Podźvih» ajca Ŭładzimiera paciahnuŭ na 845 tysiač rubloŭ štrafu. Aproč taho, try hady jon nia zdoleje kiravać svaim aŭtamabilem.
Zrešty, mienski śviatar Alaksandar Šramko, jaki letaś trapiŭ u niamiłaść da carkoŭnaha kiraŭnictva za palityčnuju aktyŭnaść, nia vyklučaje: kab nie dyskredytavać carkvu, spravu pasprabujuć spuścić na tarmazach:
«Ciapier treba budzie pahladzieć — jak siabie budzie pavodzić carkoŭnaje načalstva? Ci padklučyć usie svaje kantakty, kab heta ŭsio pakryć, ci, kali ŭžo heta vyjšła na adpaviedny ŭzrovień i ŭsie ab hetym kažuć, to moža pojduć na «papiatnuju». Ale na carkvu heta, kaniečnie, padaje nehatyvam zdorava. Byŭ taki vypadak. U Miensku adzin dyjakan, jakoha potym adłučyli i navat pazbavili sanu, lubiŭ pierabrać lišku. Jechaŭ u Miensku paśla 12‑j, jaho chacieŭ spynić daišnik. Pakolki było bačna adrazu, što jon niećviarozy, to dyjakan rvanuŭ i pačaŭ uciakać. Honki byli pa ŭsim Miensku.
Kali jaho ŭrešcie złavili, što atrymałasia? U mianie jość inšy znajomy dyjakan. Niejak prychodzić i kaža: voś uziali ŭ jakaści śviedki zdareńnia, spaźniŭsia na słužbu. Ja kažu, dyk ty b skazaŭ, što śpiašajeśsia, što ty dyjakan u carkvie. «Vy što ajciec Alaksandar? Kali ja skažu, što dyjakan paśla vypadku z tym dyjakanam, jakoha łavili, da kanca dnia nia vyjdu». Ja, kaža, adnojčy skazaŭ, dyk jany adrazu ŭchapilisia: ach, dyjakan? Zaraz my ciabie pravierym. I pasłali na analizy. Bo ŭ daišnikaŭ adkłałasia ŭ hałavie: dyjakan — heta niešta nia vielmi dobraje. Nu, jak heta ŭsio moža słužyć aŭtarytetu carkvy?»
