Minsk — taki rozny. Foty Siarhieja Hudzilina.
Pačytaŭ na internet-staroncy «Našaj Nivy» artykuł pad nazvaj «Ukrainskija turysty: Minsk — heta sapraŭdny šok».
Sens uražańniaŭ hierojaŭ z Ukrainy: usio savieckaje, usio darahoje, wi-fi nidzie niama, ludziej na vulicach niama, servis — taksama «savok». Ale praŭdy ŭ hetych słovach niašmat.
Ja časta naviedvaju kaviarni, zvyčajna heta sustrečy pa pracy abo abied. Wi-fi jość u 70 adsotkach ustanovaŭ. Viadoma, kali spadar z Ukrainy zajšoŭ u stałoŭku MAZa, to moža i nie złaviŭ tam internet. Ale pa Miensku ŭsie čaściej zaŭvažaju novyja kropki wi-fi – u kaviarniach, u handlovych centrach.
Jašče adna zaŭvaha ŭkrainca: niama kaviarniaŭ siaredniaha kłasa. Znoŭ ža, z asabistaha dośviedu, nie razumieju pretenzijaŭ. Jość miescy dla tych, chto pry hrošach, i jość dzie ŭ samym centry paabiedać za mienšyja hrošy.
Što tyčycca «savieckaści» architektury Mienska. Usio banalna – Miensk padčas Druhoj suśvietnaj byŭ amal całkam źniščany, a ŭznaŭlali horad mienavita pry savieckaj uładzie. Tamu dziŭna było b čakać ad balšavikoŭ stylu baroka ci poźniaha reniesansu.
Viadoma, možna pryvieści ŭ prykład Varšavu, jakaja z popiełu častkova była adnoŭlena ŭ davajennym styli. Ale ŭ Polščy zusim inšaja situacyja była paśla vajny, tamu saviety i pahadzilisia na adnaŭleńnie. Pra heta treba pisać asobny artykuł. Na moj pohlad, navat z savieckaj architekturaj, jakaja dapoŭniena elemientami sučasnaści, horad vyhladaje vielmi dobra. Miensk – pryhožy horad, tut jość što pahladzieć!
«Vysokija ceny ŭ Miensku!» Ale kab šoku va ŭkraincaŭ było krychu mienš, treba nie tolki košty ŭ Biełarusi dy Ukrainie paraŭnać, a jašče i zarobki dy piensii. Nie dumaju, što navat ź mienšymi koštami ŭkraincy asabliva žyrujuć na svaje 150—200 dołaraŭ siaredniaha zarobku.
Dyj piensija ŭkrainskaja ŭ 40—60 dołaraŭ ZŠA nie dazvalaje kazać pra vialikuju roźnicu va ŭzroŭni žyćcia ź biełarusami.
Prablemy z servisam? Zhodny, časam možna trapić na ciociu jakaja na ŭsie tvaje «dziakuj», «dobry dzień», u lepšym vypadku, pramaŭčyć. Ale heta, chutčej, vyklučeńnie z praviłaŭ.
Maje baćki, jakija žyvuć u Viciebsku, kažuć, što ŭ kožnaj kramie ci ŭstanovie abaviazkova pavitajucca. A z tatam maim, biełaruskamoŭnym, i taho bolš – sprabujuć pierajści taksama na rodnuju movu.
Nu i, samaje śmiešnaje, što było ŭ raspoviedzie «jeŭrapiejskich» ukraincaŭ — «amal niama ludziej u centry Mienska». Spadarstva, tut – noŭ kommients! Moža, kali vyjści a 3-j hadzinie ŭnačy ŭ rajonie Šabanoŭ, i nie budzie nikoha. Asabliva ŭ centry zaŭsiody šmat ludziej. Chtości śpiašajecca na pracu, chtości pa spravach. I šmat tych, chto prosta prahulvajecca pa vulicach.
Praŭda, dziela spraviadlivaści varta adznačyć, što hości z Ukrainy znajšli i krychu pazityvu ŭ našaj Biełarusi: dobraja infrastruktura, hramadski transpart, jaki pracuje jak hadzińnik, smačnaja ježa. I na tym dziakuj!
Adzin choča sioje, druhi — toje. I chtości zachaplajecca Kijevam, chtości maryć žyć u Ńju-Jorku, a chtości navat u Piekinie ci Deli. Ale staŭleńnie da horada i da krainy šmat u čym zaležyć ad taho, jak my, biełarusy, sami bačym svaju rodnuju krainu.
Bo kali my budziem havaryć pra jaje: «Aj, dy jana savieckaja, aj, dy jana biaźludnaja», tady nichto i nikoli nie pačnie pavažać nas. Tamu, spadarstva, treba čaściej zaprašać roznych zamiežnikaŭ, pakazvać im, jakaja cikavaja naša Biełaruś i jak my lubim jaje takoj pryhožaj i ŭtulnaj!
