Učora ŭ Miensku Mahiloŭski abłasny dramatyčny teatar pakazaŭ adnu sa svaich sioletnich premjeraŭ —spektakl «Braty i Liza» pavodle Alaksieja Kazancava.
U našy dni sam fakt hastrolaŭ abłasnoha teatra ŭ stalicy, z majho hledzišča, užo jość padziejaj.
Radujusia za mahilocaŭ, bo tolki jany nie bajacca rehularna pryjaždžać u Miensk: i srodki znachodziać, i pakazvać im jość što.
Za dva apošnija hady staličnaja publika ŭbačyła ichnyja «Žanićbu» Hohala, «U maleńkim majontku» Vitkieviča, «Krejcaravu sanatu» Tałstoha i voś — «Bratoŭ i Lizu». Teatar tym samym padkreślivaje, što jon nia niedzie tam na zadvorkach teatralnaha pracesu, a aktyŭna (i davoli plonna, jak pa mnie) u im udzielničaje.
Vyhladaje, što i staličny hladač pryvykaje da Mahiloŭskaha teatra.
Na spektakl «Braty i Liza», jaki pakazvaŭsia na scenie Teatra biełaruskaj armii, uvohule biez admysłovaj reklamy, sabrałasia bahata hledačoŭ — kala 90 adsotkaŭ zali.
Kvitki byli daloka nia tannymi: praź internet-kasy ad 10 da 17 rubloŭ. Paradavała, što ŭ Miensku ludzi vybirajuć nia tolki zabaŭlalnuju biezhustoŭščynu, ale i surjoznuju psychalahičnuju dramu.
Padziejaj ja nazyvaju ŭčorašni spektakl jašče i tamu, što teatar paznajomiŭ Miensk z novym imiem u biełaruskaj režysury.
«Bratoŭ i Lizu» pastaviŭ sioletni vypusknik Akademii mastactvaŭ (majsternia Mikałaja Pinihina) — Vital Kraŭčanka. Pieršy ŭ žyćci samastojny spektakl na prafesijnaj scenie — i pieršy pośpiech.
Praca Vitala Kraŭčanki vyklikaje pavahu tonkaj psychalahičnaj partyturaj, składanyja pabudovy absurdysckaj dramy zmušajuć hledačoŭ dumać, i jany pračytvajuć historyju jak na intelektualnym, hetak i emacyjnym uzroŭni.
Narodnaja artystka Beła Masumian pavinšavała režysiora Vitala Kraŭčanku i navat paprasiła padpisać prahramku.
Ja hladzieŭ spektakl druhi raz. (Pieršy raz — u Mahilovie ŭ sakaviku jak recenzent dyplomnaj pracy ad Akademii mastactvaŭ, i prapanavaŭ dziaržkamisii pastavić dyplamantu 10, što jana i zrabiła). Spektakl nie razvaliŭsia, jon žyvy, choć pryčapicca, naturalna, jość da čaho i da kaho. I ŭčora, niahledziačy na toje, što jon išoŭ pry niepaŭnavartasnym śviatle, nie atrymałasia jano na novaj placoŭcy, i atmasfera spektakla była parušanaja, prajšoŭ jon vielmi hodna, absalutna varta staličnych padmostkaŭ. Ciopła pryniali jaho i hledačy, ja bačyŭ ludziej, jakija navat płakali ad spačuvańnia hierojam. Takim čynam, adbyłosia chryščeńnie cikavaha maładoha biełaruskaha režysera ŭ stalicy.
Jość źmiena ŭ ajčynnaj režysury, ale ci jana patrebnaja mienskim teatram?! Pytańnie nie rytaryčnaje, bo viedaju, što stukaŭsia Kraŭčanka i ŭ dźviery teatra, dzie raniej jon pracavaŭ aktoram. Ale jamu ich nie adčynili.
Kažuć, što znoŭ tam źbirajecca niešta stavić maskoŭski Astrachan. Dyk pra jakoje raźvićcio nacyjanalnaha teatru moža iści havorka?
Padziejaj učorašni spektakl ja nazyvaju jašče i tamu, što na jaho pryjšli amal usie aŭtarytetnyja krytyki, taksama žurnalisty, jakija pišuć pra teatar, maładyja aktory mienskich teatraŭ i navat narodnaja artystka Beła Masumian. Daloka nie na kožnaj premjery mienskich teatraŭ my źbirajemsia ŭ takim tavarystvie.
Ja ščyra dziakuju dyrekcyi Mahiloŭskaha teatra, aktoram Mikałaju Ramanoŭskamu, Hańnie i Rusłanu Kušnieram, Maryi Rudakovaj, režyseru-debiutantu Vitalu Kraŭčanku za ŭčorašni spektakl, za ichnaje žadańnie ŭ najskładaniejšych ekanamičnych umovach rabić surjozny teatar, za nadzieju na teatralnaje abnaŭleńnie. I navat kali krytyki i vykažuć vam zaŭvahi, heta budzie narmalova, nie kryŭdujcie. Važna, što pra vas havorać, vy siabie pakazvajecie i vas zaŭvažajuć, bačać. Vy jość u biełaruskim teatralnym mastactvie. Vinšuju ź mienskaj premjeraj i hodnym režyserskim debiutam!
