Ja ni z kim tut asabliva nie razmaŭlaŭ. Ludzi kala bočki havorać pra palityku, pra ŭłady, pra Čarnobyl, raspaviadajuć historyi abarony pačatku 2000-ch, śpiavajuć viasiołyja (i nie vielmi) pieśni — našy pieśni. Jany žartujuć i dyskutujuć.
Ale ničoha nie kažuć pra Kurapaty, pra toje, što prymusiła ich u hetaje paskudnaje nadvorje, nočču, być tut. A ja skažu. Za siabie.
Tut i nižej fota Iryny Arachoŭskaj
Majho pradzieda zabili. «Antysavieckaja ahitacyja». Aryštavali byccam na 5 hadoŭ, ale jon nie viarnuŭsia. Pa zakančeńni terminu pryjšła takaja papierka: «Pamior ad chvaroby adrazu paśla vyzvaleńnia. Dadomu, na žal, nie dajedzie». Takija časta dasyłali i siemjam tych achviaraŭ, kaho rasstralali i adrazu ž paśla aryštu. Tamu ja nie viedaju, dzie jon pachavany. Moža niedzie ŭ Rasiei, dzie pavinien byŭ adbyvać termin, moža na rodnaj Mahiloŭščynie, a moža dzie jašče… Jość dva miescy, dzie pamiać pra jaho asabliva blizka kładziecca svaim śviatłom i bollu na majo serca. U rodnaj vioscy i tut, u Kurapatach.
Paru miesiacaŭ tamu ja kupiŭ stary, amal razburany, domik, u toj vioscy. Moža kali-niebudź pastaŭlu tam chatu i budu pisać vam knihi — pra siamju, pra viosku, pra Biełaruś. Jak Andruś Horvat. Jaki taksama staić tut, niepadalok ad bočki. Sa svaim siabrom.
A ja nikoha tut nie viedaju, chacia tvary amal usie znajomyja, z navinaŭ. Nu tolki što Źmitra Daškieviča, było, paznajomiŭsia, na apošniaj Płoščy. Z taho času, byvaje, pierasiakajemsia telefonnymi hutarkami, pa rabocie. Ale ciapier ź im nie pahavoryš — jaho niama kala vohnišča. Jon robić Spravu. Ciapier niešta abmiarkoŭvaje ź siabrami, jakija taksama amal da nas nie padychodziać, — patrulujuć darohi da bočki, da ściahoŭ, da nas… A kali i padydzie chto ź ich, to i nie kaža ničoha. Pahreje sabie ruki nad vohniščam, pasłuchaje, pahladzić i znoŭ idzie ŭ śnieh, jaki tak chutka studzić našy kubki z harbatami i pryhłušaje vohnišča, bieź jakoha ja b tut i hadziny nie pratrymaŭsia. Ale ŭsio adno ranicaj ludziej zusim nie zastaniecca — chto pieššu, chto na taksoŭcy, chto ź pieršymi aŭtobusami pajedzie dadomu. I ja taksama budu čakać na vośmuju hadzinu, jakuju ŭžo sam sabie admieraŭ, kab narešcie vybracca z hetaha choładu, kab lehčy ŭ svaju ciopłuju paścielu. Niahledziačy na toje, što a vośmaj tolki pačniecca sapraŭdaja baraćba. Niahledziačy na toje, što niechta z sapraŭdnych abaroncaŭ paprosić mianie zastacca daŭžej. Jany, zdajecca, mohuć lohka abyścisia i biez hetaha vohnišča, i bieź ciopłaj paścieli.
Zdajecca. Tamu što ranicaj da bočki padydzie adzin ź ich. Jon budzie taki skurčany i tak kałacicca ad choładu, što, chiba, zaraz stracić prytomnaść.
Ja praviadu jaho ŭ ciopłuju prahretuju mašynu adnaho z udzielnikaŭ, ale nie vytrymaju i zalezu hrecca i sam. Za niejkich paŭhadziny abaronca paśpieje sahrecca i vyspacca, i vierniecca da Spravy, a ja pajedu dadomu. Bo ja tak nie mahu. Bo ja tak nie ŭmieju. Jak pračnusia, u pieršych navinach znoŭ ubaču hetaha chłopca. Jon pryčepić siabie da MAZa i zakryje saboj mahiły dziadoŭ. Budzie baranić maju siamju, maju krainu, moj narod.
Ale heta budzie potym. A pakul što ja staju tut, hrejusia kala bočki, i mnie zdajecca, što rablu toje samaje. I što zaŭtra treba abaviazkova napisać pra heta ŭ fejsbuku i kantakcie.
