Dobry dzień, heta ja, Saša Kulinkovič, prosty «chłopiec z vokładki» — lubicie mianie!
Nie lublu padvojenych standartaŭ, nie pieranošu ludziej, jakija mierajuć siabie adnymi mierkami, a inšych — inšymi. Hetyja za śpinaj vam skažuć adno, u tvar — inšaje. A ŭvohule — zrobiać treciaje. Cam taki.
Nikoli nie ličyŭ siabie pankam. Vam padałosia! Nu, śpiavaju pank-rok — i što z taho?! Ja vielmi miły, dobry čałaviek dla blizkich mnie ludziej. Jaki ź mianie pank?
Mnie padabajecca byvać u adzinocie, ja navat mahu zamknucca na svajoj terytoryi. Šukaju raŭnavahi. Heta jakraz toje słova, što ja napisaŭ na listku papiery i pakinuŭ u Ścianie Płaču, kali byŭ u Izraili. Boža, jak mnie nie chapaje RAŬNA-VAHI! Miru ŭ sabie. Ja ŭvieś čas vajuju: z saboju, z navakollem. Z dabrom, sa złom u sabie.
Ja patałahična dobry. Usio čaściej čuju ad ludziej, blizkich i nie vielmi, cudoŭnyja słovy: «Saša, (kivajuć hałavoju) … jak ža ty źmianiŭsia! Voś jašče paŭhoda tamu…» Spadarstva, jeździć na mnie bolš nie atrymajecca! Ja byŭ zanadta dobry, bajaŭsia kahości pakryŭdzić, — pierastaraŭsia. Sadziacca na hałavu! Tamu ŭvažliva pračytaŭ virtualnuju knihu: «Jak dakładna pasyłać ludziej nach…». Raniej było składana, ciapier z najvialikim zadavalnieńniem rablu HETA. Śviadoma i lohka. Nie abaročvajusia ŭśled.
Dźvie krajnaści. Mianie pałochaje maja žudasnaja dabrynia i takaja ž nianaviść. U vyniku dabro pieramahaje, ale pakutuju ja pa-čornamu. Padabajecca kinuć kamuści vyklik. Zdaralisia vypadki, kali «nie maja», varoža nastrojenaja publika sychodziła z majho kancerta z adkrytym rotam — o, niečakana spadabałasia!
Mianie zaŭsiody vučyli być pieršym. Usio zrasłosia, ja — lidar hurta, pišu pieśni, a maje siabry — najlepšyja siabry ŭ śviecie. Tolki ź blizkimi ja radujusia tak, što vočy ŭ mianie bliščać, jak u sabaki. Takich siabroŭ, mnie zdajecca, niama ni ŭ kaho. Tut ja nikoli nie byŭ miamlaj. Rašučaść u kole mužykoŭ — tvoj stryžań!
Dy ja samo Sonca! Užo i bicca tołkam nie ŭmieju. Voś kali chipavaŭ — dastavałasia. A jak pahaliŭsia nałysa — usio! Nichto nie čaplajecca! Lublu i abahaŭlaju žančyn: och, kali ja ŭlip, ź mianie choć vianočki kruci — isny anioł…
Voś razvučyŭsia ŭśmichacca «pad zakaz». Tak ja vyhladaju, kali mianie prosiać ŭśmichnucca, a nie chočacca. Tak vyhladajuć ludzi, jakija vyciskajuć ź siabie ŭsie soki, kab spadabacca. Heta nie ja! Ja ŭpeŭnieny, što mahu hulać roli tolki samoha siabie. Pieraŭvasablacca ŭ niejkich prydumanych hierojaŭ — nie majo. A voś svaju ahresiŭnuju častku ja zaŭsiody syhraju pa-sapraŭdnamu.
Mahu radavacca jak dzicia, navat bolš! Tak byvaje, kali ty nie vieryŭ, a raptam atrymałasia! Nie vieryŭ, što dažyvu da zakančeńnia zapisu alboma «Pieršy». Časam pracavaŭ i bajaŭsia ranicaj nie pračnucca — tolki dumki: paśpieć, paśpieć, paśpieć! Paśpieć zapisać usie hałasy, tady albom źviarstajuć i bieź mianie. A tut — dažyŭ! Nie, nu jak nie radavacca?!
Moj kumir — Mamonaŭ! Pamiataju toj momant, kali ŭpieršyniu ŭbačyŭ jaho pa teliku na muzyčnym rynhu. Tak, ja CHAČU ŠAKAVAĆ! Tady, narešcie, zrazumieŭ, jakim chaču być na scenie. «Bitłz» i mienavita Mamonaŭ paŭpłyvali na majo stanaŭleńnie jak muzykanta. Ale Piotr Mikałajevič vielmi časta vychodzić ź mianie niekantralavana… Prydurkavataść — taja maska, jakuju mnie pieryjadyčna padabajecca naciahvać. Ja navat karystajusia hetym!
U kožnym z nas śpić maleńkaja/vialikaja małpa. Chtości nosić jaje ŭ sabie, uva mnie jana raz-poraz pračynajecca i vychodzić pahulać. Ničoha nie mahu z hetym zrabić. Pierastaŭ chvalavacca, što pra mianie padumajuć. Usio roŭna vy nikoli nie zrazumiejecie, dzie ja žartuju, a dzie — nie.
Voś mienavita taja ŭśmieška, kali ja na imhnieńnie adkryty dla ŭsich, — ja ŭ harmonii z saboj i blizkimi. U raŭnavazie.
Ščaście ŭ małym: razam ź siabrami siadzieć na terasie sa šklankaj dobraha viski ci, naprykład, znajści toje, što tak doŭha i ŭparta šukaŭ: film abo kłasnuju muzyku. Samaje śmiešnaje, što ja adrazu nie razumieju, dzie pačynajecca hetaje ščaście. U mianie heta niejkaja ŭspyška. Mahu praz čas zrazumieć — o, blin, tady byŭ ščaślivy!
20 hadoŭ tamu, ja i «Niejra Dziubiel» udavali ź siabie hetkich navučanych žyćciom. Siońnia adčuvańnie, što navučylisia. Publika taksama prasunułasia: zrabiłasia bolš stałaj, lanivaj, bolš patrabavalnaj.
…nie źmianiłasia adno: my razam adryvajemsia na maich kancertach. Čakaju 6 listapada.
Vam paščaściła! Chto choča być z «Pieršym»?
Pryjšoŭ naš čas, vitajcie nas!
6 listapada z kłubie «Re:public» projdzie prezientacyja novaha alboma hurta «Niejra Dziubiel» — «Pieršy». Staryja i novyja pieśni ŭ dvuch adździaleńniach — hurt abiacaje adyhrać 3 hadziny. Pačatak a 19-j.
