Spačatku jana padumała, što heta kavałak dreva. Ale, padyšoŭšy bližej, zrazumieła, što heta, imavierna, niejkaja žyvaja istota.
Dziŭnaja znachodka była miakkaj, nie mieła ni vačej, ni kaniečnaściaŭ.
Mierkavańni śpiecyjalistaŭ razyšlisia: adnyja ličać, što dziŭnaja istota źjaŭlajecca marskoj karovaj z mutacyjami, inšyja ž kažuć, što heta moža być piečań akuły. Zrešty, vyjavić, što heta było nasamreč, užo nie atrymajecca: nieviadomuju žyviolinu zmyła ŭ mora.
0
0
0
0
0
0
