Hramadstva abmiarkoŭvaje biesčałaviečnuju historyju siamji «baciuški sa svastykaj» Kanstancina Burykina.
«Baciuška sa svastykaj» Kanstancin Burykin
«Naša Niva» publikavała raspovied jahonaj dački, Alaksandry, jakaja zajaŭlaje ab fizičnych, maralnych i seksualnych ździekach z boku baćki.
Čytajcie taksama: «Raskazała tolki mamie, na jaje mahile»: spoviedź dački «baciuški sa svastykaj»
Mnohim taki raskaz zdajecca fantastyčnym — heta niemahčyma ŭ narmalnym hramadstvie.
«Naša Niva» pahavaryła z babulaj Alaksandry, spadaryniaj Tamaraj. Jana — maci pieršaj žonki Burykina. Paśla śmierci dački ŭ 2009 hodzie žančyna pryniała manašaski postryh.
— Ci možacie vy paćvierdzić, što Burykin ździekavaŭsia z vašaj dački Aleny i ŭnučki Alaksandry?
— Byli situacyi, kali rabiłasia nievynosna, i jana pryjazdžała da mianie. Jon jaje zapałochvaŭ pa-roznamu: što pazbavić maciarynstva, vystavić jaje ałkahaličkaj, što jana nie budzie bačyć Sašu…
Jana tady da mianie pryjazdžała, ale ŭrešcie jany niejak mirylisia, jahonyja baćki pierakonvali jaje, što Kościa taki niaščasny bieź jaje, lubić jaje. Mahčyma, jany dumali, što biez žančyny pobač budzie zusim hamon, ja tak liču ciapier. A jak jon jaje abražaŭ… Jana nie zasłuhoŭvała takich słovaŭ, jakimi jon jaje nazyvaŭ!
Ja bačyła, jak jana ad mianie chavała pad pudraj siniaki, zamazvała. Ja ŭ jaje pytałasia: «Što heta z taboj?» — «Biŭ» — «Jak heta?» — «Tak heta. I kułakami, i nahami».
Da Sašy jon z samaha naradžeńnia žorstka staviŭsia: tolki zabrali jaje z balnicy, na hetaje dzicio ŭžo kiepskim słovam kazaŭ. A potym biŭ… Ja ž nie bačyła ŭsiaho, jon mnie zabaraniŭ pryjazdžać da ich, kali my pasvarylisia ŭ reanimacyi ŭ dački [u Aleny padčas znachodžańnia ŭ Čechii zdaryŭsia insult, reabilitacyju jany prachodziła ŭ Biełarusi — «NN»]. Jon tady Lenačku zabraŭ da siabie ŭ kvateru i ŭsio, nie puskaŭ mianie tudy. Niekalki razoŭ ja prarvałasia. Chacieŭ dabić jaje tak, kab maje vočy nie bačyli. Što tam było, što było…
Kali jon mianie puściŭ, ja da dački padyšła — jana zapłakała. Ja ž jaje nie bačyła tak doŭha! Ja kažu, Lenačka, što ž ty płačaš? Ja nie zabyła ciabie, nie kinuła. A ŭ dziaciej ja potym spytałasia, ci nie kazaŭ baćka takoha, što ad jaje ŭłasnaja maci adrakłasia? A tyja hałavoj kivajuć — kazaŭ. Majoj paralizavanaj dačcy skazaŭ, što mama ad jaje adrakłasia, a mianie nie puskaŭ!
Kali dačka pamierła, to dziaciej ja bačyła redka, kali jon dazvalaŭ pryjazdžać. Niejak Saša nahnułasia, ja baču na śpinie — pałosy čorna-čyrvonyja. A što ž heta? «Biŭ», — kaža. Čym biŭ? «Drotam». Niekalki razoŭ ja takoje bačyła. A jašče pry žyvoj Lenačcy, kali jon tuju Sašu, pieršynca, pačynaŭ bić, to my jaje abaraniali, jon nas siłaj vypchnie z pakoju, zamkniecca i łupić. Ja tady ŭ vannu išła i sama vušy zakryvała, kab nie čuć hetaha.
— Čamu vy ŭ heta nie ŭmiašalisia? Čamu nie zabrali dačku, a ŭžo potym — čamu nie paviedamili ŭ milicyju?
— Ja nie ŭłaziła.
Kali dačka była žyvaja, jana kazała, kab ja tolki nikomu heta nie vydała, jak jany žyvuć, kab starejšyja braty nie daviedalisia. Kazała, što tady ni jany, ni ja nie ŭbačym ni jaje, ni dziaciej. Dy i jak ty ŭlezieš? Heta ž inšaja siamja, ja nie viedaju… Nu i jon ža śviatar, chacia ciapier ja jaho tak nie nazavu. Niejak nie viedaju.
Było niajomka vynosić, śviatar ža tak nie moža.
Uvohule, ja tak razumieju, što pierad samaj śmierciu Aleny jany byli ŭžo na miažy razvodu. I taja pajezdka ŭ Italiju była apošniaj sprobaj vyratavać siamju, ale pa darozie zdaryŭsia toj insult.
— A seksualny hvałt? Ci zdahadvalisia vy pra toje?
— Jak tut skazać… Kali ja pryjazdžała, Saša mnie pieryjadyčna žaliłasia, što jaje žyćcio — piekła. «Bje, prynižaje, ale bolš ja tabie ničoha nie skažu». Paśla hetych słovaŭ mianie pieradziornuła, kaniečnie. Naviało na peŭnyja dumki. Ale ja prykidvała, nu niaŭžo jon dajšoŭ da takoha ŭžo? Mnie strašna było padumać pra takoje, ja ŭsio ž ličyła, što jana niešta inšaje mnie nie raskazvaje. A ŭžo potym, kali mnie heta stała viadoma [pra seksualny hvałt spadarynia Tamara daviedałasia ad milicyi — NN], to ja ŭžo pačała supastaŭlać, uspaminać. Niejak, kali ja była ŭ ich, navat kazaŭ takoje niešta nakštałt «jak ja Sašu lublu, jana navat pachnie jak Lena».
Heta žach. Ja dumaju, što Saša takoha nie budzie vydumlać. Usio ž pra heta navat padumać strašna, a kab uziać i skazać…
Ciapier my ź joj čaściej bačymsia, jana mnie ŭžo ŭsio raskazała.
Ciapier u mianie nadzieja tolki na Boha. Kožny pavinien adkazać za svaje hrachi, a hety nie tolki tut adkaža, ale i na niebie.
Čytajcie. Pres-sakratar BPC patłumačyŭ, čamu «baciuška sa svastykaj» usio jašče ličycca śviatarom
